तिन्हीसांज नेहेमीच आपल्याला आत्ममग्न करत असते …आपल्या हृदयाला थोडं तरी ओलं ठेवत असते …. रात्रीपूर्वीचा तो प्रहर असतोच तसा …. आसमंतामध्ये अंधार प्रवेश करत असतो … मात्र मावळल्या सूर्याची प्रभा अगदी धूसरपणे क्षितिजरेषेवर रेंगाळत असते …. समुद्रकिनाऱ्यावर अशा वेळी आपलं मन देखील अगदी हळवं झालेलं असतं … अशा वेळी नक्कीच अनेक माणसं … आठवणी मनात फेर धरून असतात …. एखादया अशा नीरव शांत कातरवेळी …. प्रत्यक्षात कधीही न भेटलेली पण मनाला आतून स्पर्श करून गेलेली माणसं अशा वेळी डोळ्यांसमोर उभी राहातात ……. त्याचं मोठेपण … कर्तृत्व .. माणूसपण आपल्याला वेगळीच उदात्त भावनेची अनुभूती देत असतं …. देवाची अशी सुंदर माणसं … देश … राजकीय तत्वप्रणाली … काल…. भाषा या सगळ्या सामान्य कल्पनांच्या पलीकडे असतात … विशेषतः सगळीकडे आप्पलपोटेपणाची … स्वार्थाची बजबजपुरी झालेली असताना अशी काही माणसं जगातल्या सगळ्या चांगल्या गोष्टींवरचा आपला विश्वास शाबूत ठेवत असतात …. त्यांच्याशी आपले वेगळेच ऋणानुबंध असतात ….. बऱ्याच वेळा असं लक्षात येतं की देव काही चांगल्या माणसांना लवकर आपल्या घरी नेतो … अशी मोठी माणसं लवकर गेलेली पाहिली की खूप वाईट वाटतं … अशा तिन्हीसांजेला तर हळवेपणाबरोबर भयही वाटतं …. अशा वेळी समोरचा इतर वेळी मोठया गर्वाने उसळत असलेला … घुमत असलेला समुद्र देखील अगदी शांत … निश्चल असतो …. क्षितिजरेषेवर जी काही थोडी लाली असते … तिला देखील बऱ्यापैकी काळी झाक असते ….
आज सोमवारी … तिन्हीसांजेला मन असंच खूप हळवं झालं ….पार दूर दक्षिणेला … समुद्र किनाऱ्यावर जावंसं वाटायला लागलं …. बारदेशात …. खरं तर अति प्रबळ इच्छा झाली … इतकी की वाऱ्याच्या वेगाने धावत जावं … पण वास्तवातलं जग तेवढं सोपं नाही ना … प्रत्यक्ष जरी जाऊ शकलो नाही तरी मन मात्र शेकडो मैल दूर असलेल्या त्या किनाऱ्यावर गेलंच ………. तिथली आजची तिन्हीसांज फारच हळवी करणारी होती …. खरं तर फार उदास होती …. अस्ताला जाणारा अरुण देखील रोजच्या तेजाने मावळत नव्हता …आज त्याचं रोजचं मनोहारी रूप नव्हतं …. एक वेगळीच उदासी त्याच्या प्रभेत होती …. मन खूप वेळ किनाऱ्यावर फिरत राहिलं … घुटमळत राहिलं …. कविवर्य ग्रेस यांचे शब्द आपोआप मनाला व्यापत गेले ……….
भय इथले संपत नाही, मज तुझी आठवण येते
मी संध्याकाळी गातो तू मला शिकविली गीते
ते झरे चंद्रसजणांचे ती धरती भगवी माया
झाडांशी निजलो आपण झाडात पुन्हा उगवाया
तो बोल मंद हळवासा आयुष्य स्पर्शुनी गेला
सीतेच्या वनवासातील जणु अंगी राघव शेला
स्तोत्रात इंद्रिये अवघी गुणगुणती दुःख कुणाचे
हे सरता संपत नाही चांदणे तुझ्या स्मरणाचे
– कविवर्य ग्रेस
https://www.youtube.com/watch…
— प्रकाश पिटकर
Image : Prakash Pitkar….
Leave a Reply