चाकोरी

नव्हतो आम्ही आमचे कधींही   बनले जीवन दुजामुळे  ।
कर्तेपणाचा भाव तरीही      येतो कां मनी ? ते न कळे  ।।
कसा आलो या जगतीं    ठाऊक नव्हते कांही मजला  ।
कसा वाढलो हलके हलके     जाण आहे याची मला  ।।
जेंव्हा झालो मोठा कुणीतरी   वाटू लागले कांही करावे  ।
काळाने परि दिले दाखवूनी   जीवन प्रवाही वाहात जावे  ।।
परिस्थितीच्या काठामधूनी    जीवन सरिता वाहात जाते  ।
वाहात असता त्याच दिशेनें    इच्छीत ध्येय हातीं नसते  ।।
होते सारे अखेर तेचि    आखून ठेवते नियती जे जे  ।
अज्ञानानें समजत राही     हे केले मी, अन् हे माझे  ।।
डॉ. भगवान नागापूरकर
९००४०७९८५०
bknagapurkar@gmail.com