सुचले होते सारे कांहीं , ढळत्या आयुष्यीं ।
संधिप्रकाश दिसत होता, सूर्य अस्ताशीं ।१।
काळोखाची भिती उराशीं, लांब आहे जाणे ।
कळले नाहीं यौवनांत, कशास म्हणावे जगणे ।२।
समजून आले जीवन ध्येय, चाळीशीच्या पुढें ।
खंत वाटली जाणता, आयुष्य उरले केवढे ।३।
विषय सारे अथांग होते, अवती भवती ।
कसा पोहू या ज्ञान सागरीं, विवंचना होती ।४।
निराश होऊं नकोस वेड्या, कर्तृत्वाला काळ न लागे ।
क्षणांत चमकूनी प्रकाश देणें, हीच विजेची अंगे ।५।
वर्षा येवून निघून जाते, न्हाऊं घाली धरणीला ।
हिरवे प्रफुल्लित वातावरणीं, आनंद दिसे सर्वाला ।६।
डॉ. भगवान नागापूरकर
९००४०७९८५०
Leave a Reply