अमेरिकेतील थॅंक्सगिव्हींग सेल – भाग ३

आमच्यासारखंच आणखीन एक कुटुंब, गुर्जरांच्या घरी येऊन डेरे दाखल झालं होतं. माधवराव आणि नलिनीबाई देशमुख हे साधारण पन्नास पंचावन्नच्या आसपासचं जोडपं आणि नितीन व निकीता ही त्यांची मुलं. देशमुख कुटुंबदेखील आमच्यासारखंच नवशिकं! त्यांचा देखील हा थॅंक्सगिव्हींगचा पहिलाच सेल. गुर्जरांनी तीन चार वर्ष अमेरिकेत काढली असल्यामुळे ते अनुभवी झाले होते. त्यामुळे ओघानेच नेतृत्वाची जबाबदारी अनुपमाकडे आली. “प्लॅनिंग पक्कं पाहिजे” तिने अनुभवाचे बोल ऐकवले.

आम्ही सगळेजण fliers बघण्यात गर्क झालो होतो. मोठमोठया स्टोअर्सचे तर सात आठ पानी fliers होते. त्यात चपलांपासून लॅपटॉप पर्यंत आणि बार्बी डॉल पासून बेडरूम मधल्या फर्निचर पर्यंत, सार्‍या गोष्टींच्या रंगीबेरंगी आकर्षक जाहिराती होत्या. काय बघू आणि काय नको ते समजेनासं झालं होतं. शेवटी मी चक्क एका कागदावर वेगवेगळ्या स्टोअर्सची यादी केली, त्यांच्यापुढे ते ऑफर करत असलेल्या वेगवेगळ्या कंपन्यांच्या DVD – VCR players ची मॉडेल्स, त्यांच्या किंमती, त्या प्रत्येकाचा rebate, rebate वजा करता येणारी रक्कम असं एक मोठं कोष्टक तयार केलं. एक दीड तासाची मेहनत झाली पण निदान काय घ्यायचं आहे, हे तरी नक्की झालं.

गुर्जरांच्या दिवाणखान्याला एखाद्या युद्धकालीन नियंत्रण कक्षाचे (war office) स्वरूप आले होते. वर्तमानपत्रांचा आणि fliers चा पसारा, त्यात आपल्याला हवे असलेले नेमके पान शोधण्यासाठी प्रत्येकाची चाललेली धडपड, आरडा ओरडा, कॅलक्युलेटरवर किंमती व rebates चे कॅलक्युलेशन, असा सगळा गोंधळ चालला होता. “अगं बाई, तू कॅलक्युलेशन करू नकोस. चुकीचं कॅलक्युलेशन करशील आणि आपण भलतंच मॉडेल घेऊन येऊ”. “एवढं काही येता जाता माझं मॅथेमॅटिक्स काढायला नकोय” असे खटकेबाज प्रेमळ संवाद सुरू होते.

तासा दीडतासाच्या धुमश्चक्री नंतर, आमचे DVD – VCR player चे मॉडेल ठरले. कोणत्या स्टोअर मधून, कोणते मॉडेल, किती किंमतीला, वगैरे तपशील पक्के झाले. एवढयात अनुपमाने गुगली टाकला, “तुम्ही DVD –VCR player चे एकत्रित मॉडेल बघताय मग दोघांची वेगवेगळी मॉडेल्स का बघत नाही? ” झालं! परत मारामारी सुरू ! मग मी DVD players ची मॉडेल्स आणि मृणालने VCR players ची मॉडेल्स बघायला सुरुवात केली. पण शेवटी हा खटाटोप कामी आला. कारण DVD players आणि VCR players वेगवेगळे घेतले तर त्यांची किंमत DVD-VCR players च्या मॉडेल्स पेक्षा कमी होती. प्रत्यक्ष युद्धावर जाण्यापूर्वीच आपली व्यूह रचना यशस्वी होतेय हे बघून आम्हाला आनंदाच्या उकळ्या फुटल्या.

देशमुख कुटुंब मात्र अजूनही भांबावलेलंच होतं. नक्की काय घ्यावं याचा त्यांचा विचार काही पक्का होत नव्हता, आणि आता तर एवढया जाहिराती आणि fliers पाहून ते आणखीनच चक्रावून गेले होते. “बघा बघा जरा त्यांच्याकडे, शिका काही तरी व्यवस्थितपणा ” नलिनीबाई माधवरावांना बोलल्या. “अगं त्यांचं काय, ते ठरवूनच आले होते DVD-VCR player घ्यायचं म्हणून, इथे येऊन त्यांना फक्त मॉडेल निवडायचं होतं. तुझं कुठे काय घ्यायचंय ते ठरतंय काय? पन्नास गोष्टीत जीव अडकलेला तुझा ”. शेवटी बर्‍याच हाणामारीनंतर देशमुख कुटुंबाची देखील यादी तयार झाली.

रात्री जेवणं झाल्यावर पुढच्या मोर्चेबांधणीला सुरुवात झाली. पहिल्यांदा कोण कोण जाणार हे ठरवायला हवं होतं. श्रीयुत गुर्जरांना एवढया पहाटे थंडीत कुडकुडत खरेदीला जाण्यात इंटरेस्ट नव्हता म्हणून आणि आमचा मुलगा सिद्धार्थ लहान म्हणून, त्या दोघांनी घरीच झोपून रहायचं असं ठरवलं. मग किती गाडया न्यायच्या आणि कोण कोणाबरोबर कोणाच्या गाडीतून कुठे जाणार याचं प्लॅनिंग सुरू झालं. नशीबाने दुकानं एकमेकांपासून फार लांब लांब नव्हती. परंतु विकत घ्यायच्या वस्तू बर्‍याच होत्या आणि त्या वेगवेगळ्या दुकानांतून घ्यायच्या होत्या. त्यामुळे कोणी किती वाजतां कोणत्या दुकानाच्या रांगेत उभे रहायचं, तिथलं शॉपिंग संपलं की पुढे कुठच्या दुकानात जायचं वगैरे बारकावे भरपूर होते.

“आपण बाबांना एका दुकानाच्या रांगेत उभं करू आणि आपण पुढच्या दुकानात जाऊ” देशमुखांच्या कन्येनं सुचवून बघितलं. “तुझ्या बाबांना आणि एकटं ? झालं कल्याण! त्यांना ख्रिसमस येईपर्यंत एक देखील वस्तू मिळायची नाही. नुसते गोल गोल फिरत राहतील दुकानभर.” नलिनीबाईंनी तो प्रस्ताव तात्काळ हाणून पाडला. मग मी, माधवराव आणि त्यांचा मुलगा, आम्ही एकत्र एके ठिकाणी जावे आणि सर्व बायकांनी एका ठिकाणी जावे, असा एक विचार पुढे आला. पण तीन चार जणांनी एकाच रांगेत उभं राहण्यापेक्षा वेगवेगळ्या ठिकाणी उभं राहणं अधिक शहाणपणाचं आहे असं अनुपमाचं मत पडलं. अर्थात तिच्या मताला अनुभवाचं वजन असल्यामुळे ते लगेच मान्यही झालं. शेवटी मी आणि माधवराव एके ठिकाणी आणि बाकी सर्वजण दुसर्‍या दोन ठिकाणी विखरून उभं राहण्याचा प्लॅन सर्वांनुमते संमत झाला.

– डॉ. संजीव चौबळ