घराघरातील व्यथा सांगते तुमची नि माझी कथा.,
व्यथा लहान असो वा कितीही मोठी.
एकमेकांना देऊ या सांत्वनाची आधार काठी
सगळ्यांचीच अर्जुनासारखी झाली आहे मनस्थिती
कुणाचीही चालेनाशी झाली आहे कोणतीही मती.
देऊ या मायेचे आपुलकीचे पंखातील बळ.
तेव्हा नक्कीच. निराशेचे विचार काढतील पळ
एक विनंती करते सर्वांना हात जोडून.
चेहर्‍यावरचा खोटा मुखवटा द्या दूर फेकून
खरं बोलून मोकळेपणाने घ्या मोकळा श्वास.
फिटे व्यथेच्या अंधाराचे जाळे मोकळे होईल आकाश
— सौ कुमुद ढवळेकर.
Leave a Reply