राग

लागतं असता तिचाच धक्का मला बसमध्ये
म्हणते मला उगा रहा उभा सरळी मनीच म्हणालो मी आहे
शेंग चवळीची सरळच तू का झालीस भोपळा फुलुनी …आला होता राग भयंकर पण !
बाजूला उभी होती सुंदर परी म्हणूनच सावरले मनी…

स्वत:शीच म्हटले घातले
आवर ह्या परीने माझ्या रागाला
नाहीतर झाले असते आज भांडण सकाळी सकाळी ….

आले असते लक्षात त्या सहज परीच्या

रागावल्यावर मी होतो जमदग्नी …

साधा भोळा शांत रहावे नजरेत मी तिच्या म्हणून घातले
आवर माझ्या रागाला सहजी…

आज झाली ती परी गुरु माझी माझ्या रागावर नियंत्रण
मिळविण्याची शिकवण देणारी …

त्यासाठी राहीन मी आयुष्यभर
अनोळख्या त्या परीचा ऋणी….

कवी – निलेश बामणे