एकदा समारंभात जातां
प्राप्त जाहला सुमनांचा गुलदस्ता
वाटले, सुवास सुमनांचा घेत असता
सुगंध कसा बरें दुरापास्त ? ||१||
त्यात एक फुल असे
कदापिही त्यास सुवास नसे
झुबका तयाचा मोहक दिसे
वदलो मी फुल हे कसे ..||२||
विचारात ह्याच स्वगृही परतलो
तंद्रित त्याच शेजेवरती बसलो
क्षणात पडला निद्रेचा बाहुपाश
झोपी गेलो मी निमिषात ||३||
निद्रासमयीं एक सुंदरी आली
‘ कसा रे तू मुर्ख नर ? ‘वदली
कशापायीं दिलेस मला दोष
सुगंधाने माझ्या होशील बेहोश ||४||
मीही तिच्या दाव्याला ललकारिले
ओढित तिने मला शेजेपासुनी नेले
अनिलाचा स्पर्श तो, मंद-मंद
सौरभाने झालो मी बेधुंद ||५||
पुसिले मी तिजपाशी,कोण गं तू कामिनी ?
कुणी संबोधि रजनीगंधा, कुणी रातरानी
ऐकताच मी काढल्या उठाबशा ,कान पकडुनी
नकळत बोललो श्रेष्ट गं तू फुलांमध्ये रातरानी …..!||६||
* काव्य *
नरेन्द्र श्रावणजी लोहबरे
— नरेंद्र श्रावणजी लोहबरे उर्फ नरेश
Leave a Reply