दु:खे आणि वेदना

दु:खे आणि वेदना,
जीवना,तुझे दुसरे नाव,
माणूस हरून जातो,
जेव्हा घेतसे तुझा ठांव,

आपुले परके होती,
परके म्हणती आपुले,
या सगळ्यात सारखे,
भरडत जातो चांगले,–!!!

जीव किती जखमी होतो,
प्रेमाचा नसता लवलेश,
मानसिक यातना भोगतो,
अगणित असती क्लेश,–!!!

दात आहेत, चणे नसती,
चणे असती, दात नाहीत,
अशांत कोण घांस घेई,
कोण फडशा जातो पाडीत,–!!!

विचारताना साधे काही,
कोणी अंगावरी येते,
शब्द बोलतां पुढे-मागे,
अर्थाचा अनर्थ करीते,
द्यावा हात पुढे जाऊन,
तो झिडकारला जातो,
वास्तवाच्या अग्निदाहांत,
मनपक्षी कसा होरपळतो,-?

माझे सुख, तुझे दु:ख,
तुझे दु:ख ते माझे सुख,
का असे विपरीत होते,
नियतीच्या पटावर साऱ्या,
उलटेच का सगळे घडते,–!!!

प्रश्न राहती अनुत्तरीत,
उत्तरेही बनतील गहन,
या आवर्तातच मात्र,
घायाळ होई अंतर्मन,–!!!!

हिमगौरी कर्वे.©