आई



जळली स्वप्नफुलेही

अक्रोशीत नेत्र वितळले

मज पदोपदी वाटेवर

श्वासाने निर्दय छळले

घडली पुढ्यात पापे

रक्त न कधी उसळले

मिसळले कशामध्ये ते ..

कुणीकडे ते वळले …?

या शब्दांना मी माझ्या

जगतावर उगा उधळले

कधी उष्टावल्यावरी मी

कवितेने मला विसळले

‘ती नाही ‘ म्हणूनी माझे

प्रारब्धच अवघे मळले

मी फिरता माझ्यामधुनी

अस्तित्त्व तिचे आढळले

— गजानन मुळे