Articles by `आम्ही साहित्यिक' फेसबुक ग्रुप

कोडगे लाचारसे मन विव्हळ हतबल आहे दिसे सभोवार धूसर अंधुक जगणे रुष्क कोरडे आहे मिळो पुन्हा जन्म जिथे हौसेला मोल आहे पापण्यांतील मोत्याला झेले जो हळुवार बोल आहे बैरागी भैरवी गाते विराणी कविता वाहे मुक्त आसवं ढाळत संध्याकाळ निमाली आहे साऱ्याला अंत आहे कष्टांना का मग नाही रोज नवे दुःख दुखणे वाट्यास वाढले आहे दयाघना तुज […]

आताच दिस आला लगा मिटला मिटला कसं राहू कसं सहु जीव विटला विटला किती राबू घाम काढू सोलवटू या अंगाला परी दिसना कुठंचं एक सबूद ही ओला पेरू काय अन कुठं ओलं नाही ढेकळाला सारं कातळ कातळ पाझर नाही रं मुळाला वणव्यात लाही लाही नाही जाळं शरीराला करपून काळीज ह्ये गेलं मातीला मातीला असे सरतील दिस […]

घालून पोतडीत काळ उगा धावतो आहे किती राहिली किती गेली याचा हिशेब मांडतो आहे एक सोनेरी आशा उद्या म्हणून वेडा जीव सुखावतो आहे उद्या कधीही येत नसतो आज हाच रोज उगवतो आहे एकेक क्षण प्रत्येकाच्या सुखदुःखाचा सोबतीनं वाहतो आहे हो प्रवाही सरितेसारखा डबक्यात बेडके चिकार आहेत एकेक दिस असा जगून घे जसा आज हाच अंत आहे […]

अडखळू नकोस सखे बोल जे आहे मनात नको संकोच होउदे संवाद का घुसमटून श्वास कोंडतात? नकोसे म्हणावे नको हवे तेचं घ्यावे पदरात मोह होता, कर स्वीकार उत्सव होउदे रोजच्या जगण्यात आकसू नको तू बाईपणाने ताठ माने चाल जनात सुसाट सुटुदे भात्यातील तीर कर्तृत्वाने उजळू दे स्वत्व येणाजाणारा टोचरा धक्का बसू नको तू आता सहत विरोध कर […]

अंग हळदीत न्हाले म्हणून हुरळू नकोस गं आता हळदीचा रंग रोज अनंत छटांत गं अक्षता त्या रंगीत येता वाट्यास गं आता तसे शुभ्र कण निवडून तू रांध गं तुझ्यातले जे भले बुरे दिसेल अगदी उठून गं आधी लपेटी सारे मायेच्या मखमली पदरी गं बोल लावील कोणी तेव्हा कोसळून उन्मळू नको गं समजून उमजण्या वेळ लागे तेव्हा […]

केशरी क्षितिजी त्या चंद्राची कोर सोबत चांदणी फिरते सभोवार दाटलेल्या सांजवेळी परतून येई सारी पाखरं नसे उजेड संपूर्ण नाही काळोख फार सोबती निघे तो चंद्र जिथवर जाई नजर जणू सखा सोबती प्रेमळ मृदू अलवार निर्मळ नितळ मनी उगी उठे हुरहूर कातळास का कधी सांग फुटेल पाझर रेंगाळू नकोस तेथे तू वेळी सावर आता मनास वेड्या तू […]