भारतीय संस्कृतीनं जीवनाच्या सर्व अंगांचा विचार केला आहे. हा विचार करताना या संस्कृतीचे पाय सदैव जमिनीवर राहिले आणि म्हणूनच ‘ब्रह्म सत्यं जगन्मिथ्या’ । असा संपूर्ण विरक्तीचा विचार या संस्कृतीनं दिला असला तरी त्या परब्रह्मापर्यंत पोहोचण्यासाठी जीवनाचा, जीवनातल्या सुख-सुविधांचा तिरस्कार तिनं शिकवला नाही. माणसाच्या ऐहिक गरजा, त्या पूर्ण करण्यासाठी लागणारं वैभव या साऱ्यांची तिला जाण आहे व म्हणूनच ‘अभ्युदय’ आणि ‘निःश्रेयस ‘ असे जीवनाचे दोन्ही भाग तिनं गौरवले आहेत. […]
आपल्यातील सगळेजणच Wish you best of luck, Happy Journy वगैरे म्हणत असतात. फुलांचे गुच्छ हातात देत असतात. एकटी आई मात्र एकच वाक्य उच्चारते, ‘गेल्यावर पत्र टाक रे बाबा! ” कसल्याही शुभेच्छा व्यक्त न केलेल्या त्या वाक्यामध्ये सगळ्या शुभेच्छांचा वर्षाव जाणवतो. औपचारिकतेची सगळी फुलं तेव्हा मलूल वाटायला लागतात. […]
अध्यात्म ‘ मोक्षप्राप्तीच्या मार्गातली धोंड म्हणून तिचा उल्लेख करतं, पुरुषाच्या ध्येयप्राप्तीमध्ये स्त्री ही अडथळा आणते कारण तिला पुरुष हवा असतो तो ऐहिकसुखात कालक्रमण करण्यासाठी, असं काही सामाजिक महत्त्वाच्या कादंबऱ्यांमध्ये म्हटलं आहे. पण हे कितपत खरंय? उलट त्याग, समर्पण आणि ज्याच्याबरोबर सात पावलं चालली त्याला त्याच्या सगळ्या मार्गावर आजन्म साथ देण्याची तयारी यासाठीच तर भारतीय स्त्रिया प्रसिद्ध आहेत. […]
सकाळी उठताना दोन्ही हातांचे तळवे समोर ठेवून आई म्हणायला सांगायची, कराग्रे वसते लक्ष्मी, करमध्ये सरस्वती
करमूलेतु गोविंद, प्रभाते करदर्शनम् । जमिनीवर पाय ठेवण्यापूर्वी तिला नमस्कार करायचा. त्यानंतर वसुदेवसुतं देवं कंसं चाणूरमर्दनं वसुदेवसुतं देवं कंसं चाणूरमर्दनं देवकी परमानंदम् कृष्णं वंदे जगद्गुरुम् ।’ असं म्हणून उठायचं. […]
तेव्हा तिन्हीसंध्याकाळ शांत असायची. हळूहळू ज्योत मालवत जावी तसा सूर्यप्रकाश सरत चाललेल्या डोळ्यांना जाणवायचा आणि कुणा राजमंदिरातल्या दासीनं एकेका महालात एकेक दीप उजळावा तसं एकेक नक्षत्र आभाळात उजळत चालेलंही दिसायचं. दिवस उन्हाळ्याचे असतील तर सुखद आणि हिवाळ्याचे असतील तर बोचरे वारे देहाला स्पर्श करायचे. मनसोक्त मातीत खेळून आल्यावर हात-पाय धुऊन मुलं देवघरासमोर ‘शुभं करोती’ म्हणायची. […]
देह – बाळपणीचा सुखावणारा मातापित्यांना घरच्यांना दारच्यांनाही मऊ, रेशिमस्पर्शी पहाटेच्या कोवळ्या दवबिंदूसारखा.. देह – यौवनातला …सुखवणारा इतरांना….स्वत:लाही रेशिमस्पर्शी सुख देणारा भोगणारा भर्जरी वस्त्रालंकारांनी मिरवणारा गर्वोन्नत – टपोऱ्या गुलाबपुष्पासारखा… देह – मावळतीचा काहीच न सोसणारा दुःखच नव्हे तर सुखही… जर्जर.. सायंकालीन सूर्यफुलासारखा.. मान्य आहे, तसा कुठल्याच संबंधांना देहावाचून अर्थ नाही तरीही तुझ्या-माझ्यात असावं देहापलिकडचं काही हातात घेतलेले […]
इतकं सारं तुझं व्हावं की माझं काही उरूच नये त्याहीपेक्षा खंत वाटते तुलाही हे कळू नये फुलं सारी तुझीच होती, कधी फुलली कधी सुकली वाईट एवढंच वाटतं, तुला त्यांचा गंध येऊ नये किती किती विरहगीतं मी स्वत:शीच गात राहिले एकसुध्दा सूर का रे तुझ्यापर्यंत पोचू नये? शब्दाविनाच रंगते नेहमी खरी प्रेमकहाणी तरी गोष्ट अर्धी राहून जाईल […]
आता स्वतःसाठीही थोडेसे जगू या आज थोडे या जगाला विसरु या हृदयावरी या कोरलेली प्रश्नचिन्हे आज ती हलक्या हातांनी रे पुसू या घेत गेलो दुःख कोणाचे कुणाचे आज अपुल्याही व्यथेला सावरु या सोसल्या ज्या वेदनाही लपवूनी एकमेकांना तरी त्या दाखवू या प्रौढत्व माथी घेऊनी जे हरवले कोवळेपण जाईचे ते भोगू या खूप जळलो पाहुनी तम भोवती […]
कुण्या लोकीचा पातला धरेवरी जादुगार? गर्भातून मातीच्याही घुमू लागले हुंकार तरुवेलींवर आली पुन: नवी तरुणाई दूर राईत आंब्याच्या आर्त कोकिळाही गाई इथे तिथे लोचनांना सृजनांचे साक्षात्कार कुण्या लाजवंतीचे ग स्वप्न होतसे साकार? गडे, माझ्या अंगणी वाजे वसंतपाउल जडावल्या फांदीवर हळू उमलू ये फूल !
Copyright © Marathisrushti.com 1995-2025 | Technology Partners : Cybershoppee | GaMaBhaNa | Smart Solutions