Articles by सुभाष नाईक

तमाम पब्लिक धावतं उगवत्या सूर्याला नमन करायला. शेठच्या मुलानं बोलावतांच, सिद्ध, कुल्ल्याला पाय लावून पळायला.                                                                – तोंड घट्ट मिटून किती गूढ गुपितं आंत दडवून ठेवतं ऑफिसचं भलंमोठं सेफ.                                                                – प्रवास बोरीवली ते फोर्ट डोंबिवली ते कोर्ट. लोकलमधें डुलक्या-पत्ते-भजनं ऑफिसमधें टिवल्याबावल्या करणं. – सुभाष स. नाईक

  कंबरेस दाबसी कां ? निश्चल उभा, ना हलतां कुठे तुझा कंबरपट्टा ? Belt  कुठे विठ्ठला तुझा ? सर्व जगीं, सार्‍या जागीं चालत आहे घुसखोरी नुरे अन्य स्थानचि तुजसी एक फक्त वीटच उरली . जगीं फार पाप वाढे तें तुला खपावें कैसें ? म्हणुन कटीवर कर ठेवुन तूं उभा , जाब पुसण्यांस , विठू  ? विठू, […]

या ‘गटारी’च्या सुमुहूर्तीं, चला रे पीत बसूं दाखवून चुस्तीफुर्ती, चला रे पीत वसूं मंजूरच सार्‍या शर्ती, चला रे पीत बसूं श्रेष्ठ फक्त इच्छापूर्ती, चला रे पीत बसूं  ।। ही मदिरा चिंताहर्ती, चला रे पीत बसूं ती जीवन-रक्षणकर्ती, चला रे पीत बसूं ती चिरहर्षाची मूर्ती, चला रे पीत बसूं ती नित्य देतसे स्फूर्ती , चला रे पीत […]

आमचं अन्न, आमची माती आमचं धान्य, आमची शेती कळेनाच कोणालासुद्धा कुठून कोठे जाती ! – आमच्या विहिरी, आमच्या सरिता, आमचे निर्झर अन् सरोवरें पडतिल कधि कोरडेठाक हे, कोणां ना ठाऊकच रे ! – वितळतील कां नद्या हिमाच्या चढेल वरवर सागर-पाणी ? बुडतिल कां काठाची शहरें ? विचार हृदयीं कंपन आणी ! – ‘घडलें नाहीं असें आजवर […]

ध्यावा गानिं दिसावा विठ्ठल कायम मनीं वसावा विठ्ठल  ।। नच जाणत मी निर्गुण ब्रह्मा मजला केवळ ठावा विठ्ठल  ।। जगतीं ऊन नि खड्डे काटे वाटेवरी विसावा विठ्ठल  ।। अंध पुरा मी, मार्ग दिसेना तडफड ही – कवळावा विठ्ठल  ।। थांबायाचें जेव्हां हृदया तेव्हां मुखीं असावा विठ्ठल  ।। सुभाष स. नाईक Subhash S. Naik

पुण्यनगर पंढरीला घेउनिया जाई वाट पंढरिची पावन ही  ।। चालतात पाय रस्ता, नेत्र पंढरीकडे दूर जरी देह, पोचें हृदय विठ्ठलापुढे भक्त-देव यांच्यांमध्ये अंतरची नाहीं  ।। सोडुन आलो मागुती  घर, कुटुंबां जरी चिंता निज-संसाराची नसे अम्हांला परी ठावें, विठुराया आमुचा भार सदा वाही ।। प्रिय अति ही वाट, प्रिय अन् पंढरिचा-ध्यास पंढरिचा नाथ व्यापी अस्तित्व नि श्वास […]

‘ये, जवळ बस’ म्हणालीस तूं, मी बसलोही क्षीण तुझा कर करीं घेउनी सुखावलोही . नव्हतें माहित, ‘उद्या’ परंतू काय व्हायचें होतें ‘उद्या’च येथुन कायमचें तुज दूर ज़ायचें होतें. – सुभाष स. नाईक