तीर देखोनियां यमुनेचें जळ । कांठींचं कोल्हाळ करिताती ||१||
कइवाड नव्हे घालावया उडी । आपणासी ओढी भय मागे ||२||
मागे सरे माय पाउलापाउलीं । आपलेंच घाली धाकें अंग ||३||
अंग राखोनियां माय खेद करी । अंतरी हें हरि जाणवले ||४||
जाणवलें मग देवे दिली बुडी । तुका म्हणे कुडी भावना हे ||५||
माझी वाणी तुझे वर्णी गुण नाम | ऐसें देईं प्रेम कांहीं कळा ||धृ||
Leave a Reply