भावनेच्या मुळें अंतरला देव । शिरला संदेह भय पोंटी ||१||
पोटी होतें मागें जीव द्यावा ऐसे । बोलिल्या सरिसें न करवे ||२||
न करवे त्याग जीवाचा या नास । नारायण त्यास अंतरला ||३||
अंतरला बहू बोलतां वाउगें । अंतरिच्या त्यागेंविण गोष्टी ||४||
गोष्टी सकळांच्या आइकिल्या देवें । कोण कोणा भावें रडती तीं ||५||
तीं गेली घरासी आपल्या सकळ । गोधनें गोपाळ लोक माय ||६||
मायबापांची तों ऐसी झाली गति । तुका म्हणे अंती कळो आलें ||७||
माझी वाणी तुझे वर्णी गुण नाम | ऐसें देईं प्रेम कांहीं कळा ||धृ||
Leave a Reply