कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

दूर लोटते ही माती, म्हणून का खिन्न होशी? तुझी माझी वाटचाल दूर नक्षत्रांच्या देशी राजहंसाचे कौतुक बगळ्यांनी का करावे? तुझ्या-माझ्या डोळ्यातील इथे परकेच रावे स्वर्गभूमीची ही स्वप्ने धरेवरी परदेशी दीड वितीचे हे जग म्हणायचे ते म्हणू दे चार काचमण्यांसाठी ऊर फाटेतो धावुदे नाते आपले जडले आगळ्याच प्राक्तनाशी तिथे अमृताचा चंद्र रोज चांदणे सांडतो कल्पवृक्षाच्या तळाशी जीव […]

तू दिलेल्या फुलांबरोबर थोडे काटेही आले, म्हणून काय बिघडलं? ते ‘तू’ दिलेले आहेत हे सुख काय कमी आहे? तसं मान्य केलंय मी चालणं काट्यांवरुनही बघ, ओठावरचं स्मित पुरतं ढळलं नाहीए डोळेही आहेत कोरडे थोडं रक्त वाहतंच अटळपणे.. तिकडे लक्ष देऊ नकोस माझी पावलं लोखंडाची नाहीत रे । अढळ विश्वास आहे तुझ्यावर तितका देवावरही नाही पण कसा […]

कोण म्हणतं वनवास दःखाचा होता? तिथे तर राम फक्त माझा होता। ती पर्णशाला उभारलेली त्याच्या समर्थ बाहूंनी मीच तर होते – तिथली अनाभिषिक्त महाराणी तिला प्रीतीच्या सुवास होता.. कष्टाचा सुगंध होता कोण म्हणतं वनवास दुःखाचा होता? कधी तो जायचा रानात दूर.. तेव्हा उरायचे मी नि माझं घर मला एकांत सुसह्य व्हावा म्हणून लता हसायच्या सुरेख फुलांच्या […]

कधी या चांदरातींनी तुला हाकारले होते तुझ्या डोळ्यात चंद्राचे गीत आकारले होते फुलांची वाट पायाशी फुलांची वेळ ती होती फुलांनी मी आयुष्याला पूर्ण शाकारले होते थंड ही आग लावूनी क्षणांनीही गुन्हा केला चंद्र मागायचे धैर्य फुलांनी दाविले होते अशा या चंद्रबाधेचा कुणा उपचार मागावा? सभोती सर्व होते, ते कधीचे भारले होते आता कित्येक वर्षांनी, चंद्र होऊन […]

मी काय कथू जे साहियले ते तुजला? डोळ्यात वाच या तू विरहाच्या गजला तुजवाचून सारी मैफल रंगविताना अश्रूत भिजवल्या मी कंठातिल ताना ऐश्वर्य लेऊनी महाल होता धुंद अंगणी ढवळे रातराणीचा गंध झुंबरी पेटले दीप, उजळली रात वर चंद्रकलेची अमृतमय बरसात छेडिली तार मी … ओठी आली तान पायात नूपुरे हरपून गेली भान मी ताल सूरांचे धुंद […]

तुझ्यामाझ्या माथ्यावरती आकांक्षांचा चंद्र आहे नको असा उदास होऊस मला वचन याद आहे! दूर असेल जात वाट माझी पावलं सिध्द आहेत तुझ्या वाटेवरचे काटे माझ्या पायी वेदना आहेत तुझ्या-माझ्यासाठी चांदणं अमृत बनून वहात आहे ! आपली सारी प्रेमगीतं गंगेकाठचे मंत्र आहेत मंदिरातले मंजूळ निनाद हृदयातली स्पंदनं आहेत आजच्या व्यथागीतातही उद्यावरती श्रध्दा आहे ! तुझ्या प्रत्येक पावलापाठी […]

म्हाताऱ्या रिपरिपत्या पावसाचा कंटाळवाणा सूर आळसावलेली जमीन लांबचलांब पसरलेली सुस्त म्हशीसारखी ओल्याकिच्च आंब्यावर जांभया देत कोकिळ मूक पेंगुळलेला क्षण क्षण मोजले तरी स्वस्थ दिवस सरकेना सुस्त अजगरासारखा किती श्रावण असेच निघून जाणार तुझ्याविना?