कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

माझे मन आहे चण्याची पुडी जड विचारांची तळाशी बुडी भरले आहेत चणे फुटाणे तेच चव साधती साधेपणे मावत नाही काजू अक्रोड कशास हवी ती डोकेफोड ? लांब ठेविले बदाम मनुके यास्तव मन हे हलके फुलके चणा वाटतो आपलाच सहज बाकी भासती किंमती ऐवज नको बेदाणे खारीक पिस्ते तेच घडविती विवाद नस्ते चघळत बसतो एक चणा मुरवत […]

काय होतं कुणास ठाऊक देवासंग नातं अनवाणी चालत कुत्रं वारीला गेलं होतं पाऊसपाण्यात जरी भिजलं होतं अंग विठ्ठलाच्या गजरात तरी झालं होतं दंगं…! चंद्रभागेच्या पाण्यात अंग ओलं केलं मनात घेऊन वेडा भाव पायरीशी गेलं दारामागच्या देवाला भेटणार तरी कसं माणसांपुढे बिचा-याचं झालं होतं हासं.! माणसाचा देव माणसांसाठी असतो ज्याच्या खिशात पैसा त्यालाच तो दिसतो पायरीवर बसून […]

घरट्यातील पिल्लं तोंड वासून वाट बघतात. त्या हाका दूर वर असलेल्या पक्ष्यांना ऐकू येतात… पखांत बळ आणून वेगाने येतात उडत उडत. इवल्याशा चोंचीत एकेक दाणा राहतात घालत घालत.. मोठी होतात धडपडतात. पडतात उठतात. आणि पंखात बळ आले की दूर दूर उडत जातात.. घरटं होत ओकबोक. पण हे दोघे असतात आनंदात. पक्षाला वाटतो अभिमान. कालवाकालव होते मात्र […]

काळजाचं पाणी झालं जेव्हा ती माझ्याशी बोलली मी तुझ्यावर प्रेम करते माझ्यावर तु करशील का ? सांग सख्या माझ्यासाठी सर्वस्व तुझे देशील का ? मी ही तीला हो म्हणालो आय लव्ह यू टू म्हणालो प्रेमाच्या आणाभाका घेत प्रेमाचा प्रवास सुरू झाला प्रेमाच्या वर्षावामध्ये देह चिंबं भिजू लागला दिवसामागुन दिवस गेले रात्रीमागुन रात्र गेली प्रेमाच्या नशेमध्ये दोन […]

तिचं मा़झं प्रेमप्रकरण जेव्हा तिच्या घरी माहित पडलं बोलणं भेटणं बंद करून तिनं मला एक पत्र धाडलं..!! दारात उभा राहून तिच्या मी म्हणालो तिला चल राणी येशील का आठ दिवसांची मुदत मिळालीय खरंच सांग मला नेशील का…!! एका विवाहमंडळात डायरीतली तारीख पाहून मुहुर्त ठरला.. नातेवाईक दोघांचेही नव्हते म्हणून मामाचा मळवट भटजीनेच भरला..!! हळद नव्हती मेंदी नव्हती […]

मी पाऊल पाऊल हळुच निघालो संध्येच्या अनवट वेळी तरू-तरुंवर पसरत होती क्षितिजावरची सांज सावळी मी बघता वळून मागे दूर दिव्यांचा चमके लोलक मी सांधून घेतो सुटले धागे चांदण्यात भिजले मोहक पाऊलवाटा निजल्या होत्या आठवणींची होती सोबत वेचून मोती गतकाळाचे मग पूर्वेला पाऊल पडते अलगद… — आनंद

ब्रिटीश कवी T. S.Eliot यांच्या Waste Land या कवितेने प्रेरित होऊन मी लिहलेली ओसाड जमीन ही कविता   कित्येक गढूळ लोंढे प्रत्येक ऋतूत शहराच्या गल्लीबोळात शिरतात रिकाम्या निर्जन शांततेच्या सागरात चेहरा नसलेली धक्का खात फिरतात पेरणी करून अथवा तरव्यासाठी कोवळं पेटवूनही येथे प्रेतांना धुमारे फुटतच नाहीत खाली मान घालून अंत्ययात्रेत सुतक पाळणारे एकमेकांना ओळखू येतीलच असे नाहीत […]