मिलन…
चंद्र तू पौर्णिमेचा काळोख मी आमवस्येचा … तुझे सौंदर्य कलेकलेने वाढत जाते पौर्णिमेला ते पूर्ण होते… माझ्या हृदया व्यापून टाकते आणि पुन्हा कलेकलेने कमी होते… आमवस्येला सौंदर्य तुझे शेवटी कुरूप होते… तेव्हाच खऱ्या अर्थाने आपले मिलन होते… ©कवी – निलेश बामणे