कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

तू , मी आणि वाफाळत्या चहाचा कप तुझ्या ओठांवर हसू आणि नजर बेफिकर बाहेर धुंवाधार पाऊस आणि धावपळ करणारं शहर माझं काही बोलणं तुझं लक्ष मात्र कुठं दूरवर सर आता जरा कमी होते पाऊस शांत बरसत राहतो शब्दांना शोधता शोधता चहा निवत जातो काही क्षण असेच रेंगाळतात आठवणींना जपण्यासाठी तुझ्यासाठी , माझ्यासाठी आणि त्या वाफाळत्या चहासाठी… […]

आत्माराम हा पांडुरंग माझा अंतरीचा हाच विश्राम माझा।।धृ।। सदानसदा चालतो सांगाती सदासर्वदा देई मज सन्मती जागवितो, जगदिशा अंतरी कृपाळू हा आत्माराम माझा।।१।। जगत , व्यवहारी तो रमतो सत्कर्माची चाल चालवीतो निष्काम! सत्यरुप दावितो निर्विकार , आत्माराम माझा।।२।। जन्मूनीही , मरणच जीवाला व्यालेले , हेची सत्य सृष्टीला स्मृतीगंध तो सात्विक गंधावा सांगतो आत्माराम हा माझा।।३।। सत्यात वाहते […]

दीड दिवस , पाच दिवस, कुणाकडे रहातोस अकरा दिवस. सारे आळवणी करतात तुझी, कुणी करतात तुला नवस. काय सांगावा रुबाब तुझा, पेढे मोदक नुसती मज्जा. ऐषआराम सुखात ठेवतात तुला, आरत्या भजनांचा एकच कल्ला. घरही सारे न्हाऊन निघते, तुझ्या असण्याने भारून जाते. सुखकर्ता दुःखहर्ता म्हणतात तुला, अष्टसात्विक भाव जागवतात मनाला. सगळं छान शुभ प्रसन्न असतं, अशुभाला इथे […]

मधे एकदा सहज म्हणले टिकली पडल्ये. उत्तर आले लावते. मग सांगीतले नीट नाही ग लागली. ” तूच सारखी कर “ उत्तर आलं. काहीही न सांगता हळूच बिलगलीस ” ज्याचे नाव, त्याचे हात “ गोड छान कुजबुजलीस. एक टिकली इतके बोलते एक नाते जोडून जाते –चन्द्रशेखर टिळक १८ डिसेंबर २०२२

काल रात्री स्वप्नात, एन्ट्री घेतली बाप्पाने. ठोके दिले बाराचे, त्याचक्षणी घड्याळाने. सोंड हलवत, मस्त झुलत – माझ्याजवळ आला, काय पहातोय मी? विश्वासच बसेना झाला. एकसष्ट मोदकांचं तबक – होतं हाती त्याच्या, बाप्पाच्या हातचे मोदक – वाट्याला येणार कुणाच्या? झटक्यात संपूर्ण ताटच त्याने – माझ्यासमोर धरलं, हातात घेऊन हात मला – जिवेत शरदः शतम् म्हटलं. खडबडून झालो […]

तो असतो बसलेला नेहमी कुणाच्या- ग्रिलच्या दांडीवर कर्कश्श ओरडत, एखाद्या भिकाऱ्यासारखा पोटाला मागत. पितृपक्ष वजा केला तर – त्याला फक्त झिडकारणीच मिळते. गरिबाला कुठे असते आवड निवड ? त्याच्या नशिबी नेहमीच हड हड. तसं बिचाऱ्याला काहीही चालते , पाव ,गाठ्या,शेवापासून उकिरड्यापर्यंत- नकारघंटा अगदी कशालाच नसते. नाक मुरडणं, तोंड फिरवणं काही नाही, कौतुकाने त्याला काहीच ठेवत नाही […]

तुज कितीही, विसरु म्हटले तरी तूंच गे सदैव, लोचनातुनी तरळते निक्षूनीया,कितीही ठरविले तरीही आठवण अंतरी, तुझीच गहिवरते. असे कसे, कां? घडते,उत्तर नाही सत्य! हेच मनीचे हळुवार उमलते विसरणे तुजला कदापि शक्य नाही प्रीतदान! हे ईश्वरी, मला जगविते मनहृदयी भावगंधली निष्पाप प्रीती औक्षवंती! गीतातूनी मज भुलविते जलावीना! मत्स्यगंधा कां जगते? प्रीतीविना कां जगती जगणे असते जरी दूरदूर […]

ऋणानुबंधी! नाते हे गतजन्मांचे अलवार, उमललेले जीवाजीवांचे जसे दृष्य लोचनी क्षणाक्षणाला क्षितीजावरती! मिलन नभधरेचे अनाकलनीय! सारेच रूप सृष्टीचे अस्तित्व! सप्तरंगलेले दयाघनाचे मुक्त खळखळणारी सरिता निर्मल तांडव! सरोवरी महाकाय लाटांचे अलौकिक! सारीच साक्ष लाघवी मनोहारी अवीट नजारे ऋतुऋतूंचे मृदगंधी गंधाळुनी जातो जीव सारा सरितेचे, निर्मल तरंग सारेच प्रीतीचे आत्ममुखता! हाच अर्थ जीवनाचा सांगुनी जाते, ते भ्रमण ऋतूचक्रांचे […]

मनहृदयी! अव्यक्त गूढ जीवनाचे तडजोड! जीवनात आव्हान आहे। सत्य! केवळ मनांतरी साक्ष बिलोरी जगणे सुखानंदी, संचिती दान आहे! ध्यास जीवाला जगावे मनासारखे प्रारब्धाचे, भोग भोगणे भाळी आहे। जगणे अवघड, तारेवरची कसरत हवे ते कां ? कधीतरी गवसले आहे। जीवाजीवांचीच, अंतरी खंत बोचरी क्षण! दुःख,वेदनांचे कर्मफल आहे। जन्म! जे लाभले तेच भोगण्यासाठी तडजोड! जीवनात आव्हान आहे। जगणे! […]

माहोल हा प्रसन्नतेचा तृप्त! कृतार्थ लोचने आभाळ सप्तरंगलेले ब्रह्माण्ड! सारे देखणे। मनांतरी, मीरा! राधा! कृष्ण! कृष्ण! अंतरी हृदयांतरी, माधुर्यभक्ती मंत्रमुग्ध! नाद सुस्वरी। निरभ्र! या निलांबरी लपंडाव, भास्कराचा साक्षी! लोभस निसर्ग खेळ हाच दयाघनाचा। रूप! निरागस निर्मल भाव! मधुरम मधुरम नेत्री कनवाळू कैवल्य मुक्ती मोक्षाचा सागर। सांजआभाळ, तुष्टलेले मेघ आठवांचेच लोचनी भास! सोज्ज्वळ हृदयी ब्रह्मानंदी सोहळा जीवनी। […]