कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

कितीही सोडवली आयुष्याची प्रश्नपत्रिका तरी भरायच्या राहतातच……. काही “गाळलेल्या” जागा […]

तनमन हृदयी एकची ब्रह्माण्डनायक […]

आम्ही नाही त्यातले म्हणत ….. नाकारलं कोणीही किती …. तरी प्रत्येकाला वाटतंच असते ….. कसली ना कसली भीती …. […]

ठरविक वेळ, ठरविक जागा, बरेच महिने असे चालले होते.. अचानक दिसेनासे झाले. […]

हौसेने अल्बमचा ढीग घेऊन मुला-नातवंडांसोबत ; हसत खिदळत एकेक करत बघितला जातो तो… फोटो !! […]

“ती बेफामपणे पुढे जात होती तो फरफटत होता…. त्याला फरफट असह्य होत होती… शेवटी तो शांत झाला झोपला तो झोपलाच” […]

मैत्र एकमेव ऋणानुबंधी नाते […]

कधी तिचा “चुकतो अंदाज”… आणि तांदूळ होतात जास्त दुसऱ्या दिवशी सगळे करतात … फोडणीचा भात फस्त
[…]

लाख मोलाचे आयुष्य आपुले, कोटी जणांचे आधार. अन्यायाविरुद्ध लढणारे सारे, संघर्षमय जीवनसरोवर. घडविले आहे आपण जन जीवनाला … देवूनी सुयोग्य आकार वाढविले आहे आपुलकीने, दीन-दुबळ्या बहुजनांना… करुनी विषमतेचा प्रतिकार. शिकविले आहे आपण, निरक्षरतेलाही…! ओतुनी जीव शाहीचा निर्विकार. मिटविले आहेत अंधाराचे दिवे…! पेटवूनी सप्तरंगी इंद्रधनुविष्कार. संघटीत केले आहे आपण, विखुरलेल्या शक्तीहीन शक्तीसही…! पेरुनी बीज एकतेचे महाअपरंपार. फुलविले […]

चिंब भिजल्या आभाळातून पाऊस अविरत रिमझीमतो टपटपणाऱ्या थेंबांमधुनी सुगंध मातीचा दरवरळतो भिरभिरणाऱ्या वाऱ्यामधुनी मेघांचे तोरण हलते नितळ ओल्या क्षितिजावरती वीज रुपेरी चमचमते घनघोर भरुनी आभाळ असा पाऊस कितीदा तरी कोसळतो परी मनास भिजवून जाईल ऐसा वळीव एकदाच येतो… —आनंद