कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

आभाळ ढगांनी दाटलेले होते, पावसांच्या सरी कोसळतील या आशेने सारे सिवार बहुरंगी नटलेले होते. नांगरण – कुळवनाने, माती आता चांगलीच पेटली होती, लाले-लाल मातीची आग, आता तळपायातून मस्तकी पोहचली होती. खर्चाचे डोंगर, आता चांगलेच जीवावर बेतले होते, बेताल जीवनाने मरनोत्तर गोष्टीत आज चांगलेच रस घेतले होते. दऱ्या – खोऱ्यातून नदी- नाल्यातून तळी – ओढ्यातून आपुलकी, जिव्हाळ्याचे […]

शब्दभावनांची झाली उधळण […]

चालता चालता थांबूनी वळणावरी […]

अनोळखी तूं परी […]

अलवार छेडित छेडित आठवांना […]

आरवलं कोंबड […]

“तक्रार करता करता प्रेम कधी झाले .. कळलेच नाही … बेसूर वाटता वाटता , सूर कधी जुळले .. कळलेच नाही …” […]

यंत्रवत! झाला मानव […]

प्रदीर्घ प्रवासानंतर आणि दमवणाऱ्या कष्टांनी थकलेले आपण उभे राहतो खोलीच्या मध्यावर किंवा घर- अर्धा एकर , मैलभर, बेट ,देश तेथे कसे पोहोचलो हे ठाऊक असते तरीही म्हणतो- ” हे माझं आहे ”   हा तोच क्षण- जेव्हा आसपासची झाडे काढून घेतात त्यांच्या दयाळू फांद्या पक्षी माघारी नेतात त्यांचे मधुर गुंजन विदीर्ण सुळके ध्वस्त होतात झुळूक हवेची […]

संथ झुळझुळणारी सरिता […]