काल दिवसभर भुरभुर पाऊस पडत होता …. वातावरण जुलैमध्ये असतं अगदी तसंच होतं …. आम्ही आमच्या एका स्नेह्याच्या शेतावर गेलो होतो …. कर्जत जवळ … आजूबाजूला गच्च रान …. शांतता आणि अर्थात सगळीकडे पिवळी ….गुलाबी … जांभळी चिमुकली रानफुलं चांदण्यांसारखी सुंदर फुललेली … या भुरभुरत्या पावसात मस्त डोलणारी …. चिमुकली म्हणजे किती …. तर आपल्या हाताच्या करंगळीच्या नखाएवढी चिमुकली … त्यांना बघून मी बऱ्याच दिवसांनी मॅक्रो लेन्स बाहेर काढली …. खरं तर भुरभुरता का होईना पाऊस सतत होताच … आणि पावसात फोटो काढणं … ते ही मॅक्रो लेन्सने म्हणजे कठीणच काम होतं … पावसाचा एक थेंब सुद्धा कॅमेऱ्यासाठी धोकादायक …. पण कॅमेऱ्यावर नॅपकिन ठेवला … कोणीतरी वर छत्री धरली आणि माझी ही लेन्स या फुलांशी थोडी बोलली …. पावसामुळे फार आणि नीट बोलणं झालं नाही …. पण अर्थात खूप आनंद मात्र मिळाला …..
इथे तरंगत ही फूलपाखरे फिरती
तिथे तळ्यात निळ्या शुभ्र पंख थर्थरती ….
कुठे सुरावटशी लाल पालवी फुटते
कुठे उन्हात झरे सैल सैल पाझरती ….
हरेक झाड इथे घेउनी निमंत्रण ये
फुले सुवास असा गर्द गर्द अंथरती ….
कळे न साद कुणी घातली कुठून अशी
मनात सूर असा फेर कोवळा धरती ….
मुळी न मेघ कुठे एकही नभात दिसे
परी सरी कुठून आत आत या झरती ?
मला न अर्थ कळे : ही लिपी अगम्य अशी
तरीहि शब्द उरी कां अबोध झंकारती …..
– कविवर्य मंगेश पाडगावकर
— प्रकाश पिटकर
Leave a Reply