धरणी तापली कोपली
कष्टानं रापली काया
लाज ठिगळात लपली
न्हाई जरीची कि माया
बाईचं जिणं एकली
न्हाई सोबती सहाया
वेणा तिलाच सोसली
न्हाई गड्यास कळाया
घामघामानी नटली
उभी चिंब देह न्हाया
किती उगाळू राहिली
तिचा चंदन झिजाया
चुलीत धुनी पेटली
घातला जलम शिजाया
चटके बसून शोधली
भाकर हाय का खळगीला
आता सरली सरली
म्हणू आलीस उरकाया
जळू वात किती उरली
म्हणू गेलीस सरकाया
कुणी कण्हत दिसली
लागे आतडं तुटाया
झोळी फाटकी आपुली
सावळ्या हाय रं बघाया!!
–– वर्षा कदम.
Leave a Reply