तो निश्‍चल आहे. परोपकारी आहे. हिरवा, पिवळा, तपकिरी, काळसर रंगाचा आहे. उंच आहे. सखल आहे. बाजूला निवडूंग, सीताफळाची जाळी. हेकळा-टाकळा बहरलेल्या. शेळ्या, मेंढय़ा, म्हशी, गुरं-ढोरं अंगाखांद्यावर घेऊन करतो पालनपोषण . अनेक वाटा येऊन मिळतात त्याला.. पांदीच्या, कच्च्या, वळणी, पाऊलवाटा . डोक्यावर चिंचेचं झाड डेरेदार. चिंचेखाली एक बाल आहे. पसरट मोठा दगड़. त्यावर बसून गारमस्त हवा घ्यायची. तो निर्जीव आहे . पण सजीवागत बोलतो. गप्पा करतो गुराख्यांशी. डावात सहभागी होतो. विटी-दांडू, गोट्या, लोकरीचा खेळ, नसता चिर्रऽ घोडी. गुरं रानोमाळ पांगलेली. गच्च फुगलेली. तिथेच आम्ही घेतो कागद आणि कागदावर उतरत जातात कविता. अभिव्यक्त होणं. गाव टप्प्यात असतंय. वस्ती नजरेत भरते. झाडात हरवलेलं.. बारीक सुंदर नक्षी दिसते रानाची. नदीची. बगळे रांगेत बागडतात. साप, सरडे, पाली, उंदीर, घोरपड हे घेतात आनंद. तसे हरण, ससा, साळिंदर, उदमांजर सर्वच बोलतात एकमेकांशी. तो आहे डोंगर. त्याचं नाव डोबीचा डोंगर. कृषकांचा, पशुपक्ष्यांचा आवडता. तसा माझाही आवडता. उन्हाळा, पावसाळा येतो. ऋतू बदलतात. तो अढळ असतो. साहित्य निर्माण झाले तिथे. भरभरून उतरवल्या कथा, कविता कागदावर तशा मनात. तो कलाटणी देऊन गेला. स्थिर उभा राहा माझ्यासारखा, असाच संदेश देत असतो मला. आता फिरकत नाही सहसा तिकडे मिळेल वेळ तसा दूरवरूनच पाहतो त्याला. तो जसा होता तसाच आहे नक्षीदार. आठव असतो सोबतीला त्या दिवसांचा..
— विठ्ठल जाधव
शिरूरकासार, बीड
मो.9421442995
Leave a Reply