गोठ

ना आई ना सूनबाई होते, ना राजाची पटराणी होते !

इवल्या मायेच्या राजवाड्यात, गोड बाबांची नकटी राजकुमारी होते !!१!!

हसवून खिदळून घर सजत होते, दिवसांमागून दिस घेत होतें झोके,

झोक्यानेही भुर्रकन हिंदोळा घेतला, लग्न आकाशी तो जाऊनी ठेपला !!२!!

कन्यादानाचे त्यांसी पुण्य लाभले, मंगळसूत्राने साजरे रूपही सजले,

ललना सुंदरी सुवासिनीं नटले, किंतू अंतरपाटने अंतर दूरवर ओढले !!३!!

आईची परी पाठवणीत आश्रूंनी भिजली, बाहुली बाबांची हृदयातच निजली,

खळी गालांवरची ओठांत मिठली, मायेची ममता हुंदक्यात थटली !!४!!

मग माझ्याच घराचे बारसे जाहलें, माहेर म्हणवून पाहुणी बसवले,

हक्काच्या सदनीं पाहुणचार लडिवाळला, चार दिवसांत परतीचा निरोप गोंजारला !!५!!

माप ओलांडता लेक परके धन झालीं, नाळ कपल्याची वेदना मज तेव्हा बोचलीं,

कुठलं माहेर अन् कुठलं सासर होत? पोरकेपणात गुंफवणारी होती रेशीम गोठ !!६!!

— कु. श्वेता काशिनाथ संकपाळ.

” गोठ ” (१२/११/२०१९)