उंच उंच जावूनी झाडे चुंबीत होती गगनाला ।
चंद्र चांदणे, भव्य पर्वत आणिक नदी नाला ।।
किती आनंद तो मनी जहाला बघूनी निसर्ग शोभा ।
गुंग होऊनी नाचू लागलो सुटला चित्त ताबा ।।
सुंदर वाटे रूप आपले बिंब बघता दर्पणी ।
पोंच मिळते समाधानाची केवळ अंतर्मनातूनी ।।
पूजा करीता तल्लीन होई मूर्ती बघूनी देवाची ।
शक्तीमान ते रूप समजूनी विस्मृती होई स्वत:ची ।।
निसर्ग, देह वा वस्तू असो, अस्तित्व ईश्वरी जेथे ।
उचंबळती प्रेम भावना एकरूप होण्या त्याते ।।
डॉ. भगवान नागापूरकर
९००४०७९८५०
Leave a Reply