जीवन आनंद

ह्या जीवनाच्या अस्तित्वाचे,  ध्येय कोणते खरे  ।
उत्तर याचे कुणा मिळेना, आज पावतो बरे  ।।

संतसाधू आणि ज्ञानीजन,  बहूत ते झाले  ।
समाधानी परि एक मताचे,  उत्तर नाही दिले  ।।

खेळखेळणे उड्या मारणे,  अन् खाणे पिणे  ।
बालपणीच्या आनंदाला,  नव्हते काही उणे  ।।

विसरून जाता खेळ उड्या अन् , प्रेम करू लागलो  ।
यौवनाच्या उंबरठ्यावरी,  बहरून गेलो  ।।

संसार करिता कळले आम्हा,  जीवन दुजासाठी  ।
प्रौढवयाची वर्षे घालविली,  समाज सेवेपोटी  ।।

वृद्धत्वाचा काळ येता,  ओढ लाभली प्रभूची  ।
आहिक सुख त्याग करुनी,  जीवन मुक्तीची  ।।

एक एक ती पायरी चढलो,  जीवन शिडीवरी  ।
शोधीत होतो ‘आनंद’ तेथे, मिळेल काहीतरी  ।।

हर घडीला रूप निराळे,  होते आनंदाचे  ।
गुंतले होते संबंध तेथे,  तन मनाचे  ।।

ओढ प्रभूची लागली,  जेंव्हां थकूनी गेला देह  ।
संसारातील सर्व सुखाचा,  निघून गेला मोह  ।।

मृत्यूच्या जवळी जाता, विरून जाईल तमनम  ।
कोठून आला कोठे गेला,  याची न येई जाण  ।।

आता त्याचा आनंद कोठे,  असेल तो गुंतला  ।
देहमनाचे वेष्टन नव्हते,  ज्या घटकेला  ।।

हा तर आहे केवळ ‘आनंद’ दुजा नसे काही  ।
‘आत्मा’ ‘मुक्ती’ अशा परि यालाच नावे देई  ।।

–डॉ. भगवान नागापूरकर
९००४०७९८५०
bknagapurkar@gmail.com