कष्ट करुनी अपार शिकवीतात
मुलांना
करुनी स्वप्नांचा चुराडा
वाढवतात मुलांना
बघतात ते स्वप्न मधुर
मुलगा त्याच्या शिकवता॑ना
किती शोभुन दिसेल मुलगा आपला
मोठ्या खुर्चीवर बसतांना
वाटतें त्यांना आधार मुलगा
आपल्या म्हातारपणाची काठी
मग हेच मुलं लावतात आपल्या
आई वडिलांना वृद्धश्रमाच्या वाटी
दुःखाच्या सागरात त्यांनां आठवतात ते क्षण
यांच्याच साठी हिंडलो आपण वनवन
अश्या विश्वास घातने तुटते त्यांचे मन
दुःखाच्या ओझ्याने आता नकोसे झाले त्यांनां जीवन
आर्त विनंती तुम्हा नका देऊ त्यांना त्रास
तेच आहेत आपल्या जीवनाचा खरा भास
द्या त्यांना प्रेम द्या त्यांना प्रेमाचा घास
तृप्त करा त्यांचे प्रेमाने मन
— अॅड विशाखा समाधान बोरकर
पातूर ता.पातूर जी अकोला
