काव्यानुभव

फळ आज हे मधूर भासते,  तपोबलातील अर्क असे,
कष्ट सोसले शरिर मनानें,  चीज त्याचे झाले दिसे ।।१।।

बसत होतो सांज सकाळी,  व्यवसाय करण्या नियमाने,
यश ना पडले पदरी.  पाठ फिरविली नशीबाने ।।२।।

निराश मन सदैव राहूनी,  मनीं भावना लहरी उठती,
शब्दांना आकार देवूनी, लेखणी मधूनी वाहू लागती ।।३।।

लिहिता असता भाव बदलले,  त्यात गुरफटलो पुरता,
छंद लागूनी नशाच चढली,  जीवनामधील रंग बघता ।।४।।

त्या रंगाच्या छटा उमटल्या,  फुला फुलातूनी दिसूनी येती,
सप्त रंगाचे मिलन दिसले,  आकाशाच्या क्षीतीजावरती ।।५।।

काव्यावरती जगेल कोण,  हवी भाकरी जगण्यासाठी,
मानहानी ती सदैव होई,  केवळ अल्पशा पैशापोटी ।।६।।

मदत कुणाची मिळत होती,  आला दिवस जाई निघूनी,
काव्यातील आनंदात ,  डुबता सारे विसरूनी ।।७।।

विवंचना आणि सुख दु:खे, बनली होती स्फूर्ती देवता,
अनुभवले जे जे आजवरी, चित्रीत झाले बनूनी कविता ।।८।।

अनुभव होता तनामनाचा, म्हणूनी भासले सत्य काव्य ते,
उचलून घेतले जनसामान्यांनी, मनास त्यांच्या पटले होते ।।९।।

लपली असती कला एक ती, सर्व जणांच्या अंतरंगी,
परिस्थितीशी झगडा देऊनी,  बाहेर आणती कुणी प्रसंगी ।।१०।।

गेलो विसरूनी उदास दिन ,  आज उमटले चित्र निराळे,
सरस्वती नि लक्ष्मी दोघी,  आशीर्वाद त्यांचा मिळ ।।११।।

— डॉ. भगवान नागापूरकर 
९००४०७९८५०
bknagapurkar@gmail.com