“माणूस”

उजाड  रस्ता, 

मोकळा पण भकास सूर्य 

आणि उध्वस्त दिशा !

वाट नजरेच्या टप्प्यात आहे ,

पण पावलंच नाहीयेत ,

तरीही मला जायचंय

रांगत का होईना  

मला जायचंय..

सगळं वाळवंट आहे.

तप्त उष्ण वाळू,

चटके बसतायत पावलांना,

गिधाडं घिरट्या घालतायत.

पाणी दिसतंय मला ,

पण फक्त डोळ्यातलं.

मला पळायचंय 

वाचवायचंय स्वतःला…

काय सांगतोस ?

तो पण अडकलाय ?

अरे रे, तो ही अडकलाय,

हो मला कळलं

सगळेच अडकलेत.

बंधनात,

नात्यात, 

प्रेमात

आणि व्यवस्थेत!

हळूहळू पोखरतेय ती मला.

कुरतडतेय माझी बोटं,

बधिर करत चाललीये माझी प्रत्येक नस,

जेणेकरून मी विसरेन मला, 

मी विसरेन तुला, 

मी विसरेन माणूसपणाला,

होईन एक प्राणी,

सर्कशीतला एक प्राणी, 

“माणूस” नावाचा!