मन भारावते

पाऊस येता मन जाते भाराऊनी
सृष्टीचे रुप जाते हिरवेगार होऊनी
अनेकांच्या मनातले विचार पाऊस घेतो जाणूनी
म्हणूनच ती गाणे गाते संगीतमय होऊनी

तृप्त होते जीवसृष्टी मातीचा गंध घेऊनी
पण हाच पाऊस कधी कधी जातो काळ बनूनी
चातकालाही आवडे पाऊस भारी
तो थकतो पावसाची वाट बघूनी

समुद्र जातो खवळूनी
किनाऱ्यावरील लोक जीव मुठीत बसतात धरुनी
लहान मुले लुटतात मजा पावसात खेळूनी
धबधबाही खेळतो हिरव्यागार सृष्टीतूनी

वाट पाहते तुझी डोळे भरुनी
पण जीवसृष्टीला नको टाकू रडवूनी

– भाग्यश्री सतीश प्रधान