निराशाग्रस्त माणूस

निराशाग्रस्त माणूस बसला होता
त्याला मी ओळखत नव्हतो,
त्याच्या निराशेला ओळखत होतो,

त्यामुळे मी त्याच्या जवळ गेलो
मी त्याला हात दिला
माझा हात पकडून तो उभा राहिला,

तो मला ओळखत नव्हता
मी पुढे केलेल्या हाताला
तो ओळखत होता

आम्ही दोघे एकसाथ चालू लागलो
आम्ही एकमेकाला ओळखत नव्हतो
दोघे एकसाथ चालण्याला ओळखत होतो

++++

मूळ हिंदी कविता – विनोद कुमार शुक्ल
अनुवाद – विजय नगरकर