गेल्या दोन दिवसान पासून सूर्य दर्शन नाही . बाहेर पावसाची रिप रिप सुरु आहे . हवेत सुखद गारवा आहे.अशी बाहेर पाऊसाची झड लागली कि अंतर्मुख होतो. आत्ताही एकटाच हाती कॉफीचा मग घेवून , खिडकी बाहेरचा पाऊस आणि गार वाऱ्यात ओले झालेले त्याचे तुषार चेहऱ्यावर झेलताना होणारा अल्ल्हाद एन्जोय करतोय.
काळ्या – निळ्या ढगांनी भरून आलेलं आभाळ , त्या पावसाच्या रेशमी सरी , कॉफी आणि हेडफोन मधून एकू येणार ‘ रिमझिम के तराने लेके आई बरसात ‘ हे गाण !(रफी + गीतादत्त ) या क्षणा साठी मी स्वर्ग सुद्धा लाथाडीन!. पावसा पेक्षा पावसावरची गाणीच ज्यास्त असतील. पण या गाण्यात मी गुतलोय . मला ते खूप आवडत . कारण मलाही कोणाची तरी ‘ पहिली मुलाकात ‘ याद येत .
त्या दिवशी आमचा दहावीच्या वर्गाचा एक्सट्रा क्लास होता . संध्याकाळी पाच वाजता शाळा सुटली . क्लास संपायला सहा वाजले . पाऊस पडून गेला होता ,पण रिमझिम चालूच होती . आभाळहि निवळले नव्हते. मी शाळेच्या बाहेर आडोश्याला उभा राहून पाऊस थांबण्याची वाट पहात होतो . (आत्ता सारखे ढग आले कि छत्री घेऊन शाळेत येणारे माय – बाप तेव्हा नव्हते . कार्ट, चट घरी येणार याची खात्री असणाऱ्या बेफिकिर जन्मदात्यांच्या तो सुवर्ण काळ होता !)
“सुऱ्या ,चल येतोस? माझ्या छत्रीत. पाऊस थांबेलस नाही वाटत . रात्रीचा पाहुणा दिसतोय.” आमच्या घरा शेजारची उषा केव्हा आली कळलेच नाही . माझ्याच वर्गातली पण दुसऱ्या शाळेत जायची . मी जरा घुटमळलो . कारण त्या काळी आम्ही मुलं मुलीनं पासून जरा लांबच राहायचो . पाऊस तसा फार जोरात नव्हता . मला भिजण्याची काळजी नव्हती . पण सोबतची वह्या – पुस्तक भिजली असती ना? म्हणून मग मी तिच्या चीटूरन्या छत्रीत डोकं घातलं .
कसचं काय ?एरवी ती एकटी न भिजता त्या छत्रीतून घरा पर्यंत आरामात गेली असती. पण त्या छत्रीन आम्हा दोघांना हि ओल केलं !
घरी गेल्यावर मी ओले कपडे बदलून कोरडे घातले . आईने ‘मेल इतकं भिजायची काही गरज होती काय ?सर्दी झाली म्हणजे ?’ असलं काहीतरी म्हणत,आग मग ‘मेल्या ,मुडद्या ‘लावत खास खास डोकं कोरड केलं. आमच्या घरात कांदा – लसूण -वांग हे पदार्थ चातुर्मासात वर्ज असतात . पण कॉफी मात्र वर्ष भर बंद !का ? माहित नाही . पण त्या दिवशी आईने गरमागरम कॉफी करून दिली . पाहुण्यांना म्हणून आई कॉफीची एखादी वडी घरात ठेवत असे . आज चहा समपला होतो म्हणून कॉफी .
माझे काही तर हरवले आहे . उषा आसपास जवळच आहे . ‘ येतोस ,माझ्या छत्रीत !’ म्हणतीय . अजून पावसात भिजावं . तिची छत्रीत असतानाची उब पुन्हा पुन्हा आठवत होती . अंगावर काटा येत होता ! थोडस अधांतरी तरंगल्या सारखं वाटत होत . का ?आज जरी या ‘ का?’च उत्तर माहित असलं तरी , तेव्हाच ‘ वाटण ‘ वेगळंच होत . मी माझ्या अभ्यासाच्या खोलीची खिडकी उघडली . खिडकीच्या ओट्यावर आईने दिलेला बिनकानाचा कॉफीचा कप (मी त्याला तेव्हा मग म्हणायचो )ठेवला . खरखऱ्या ट्रान्झिस्टर लावला तर त्यावर हि पावसाचीच गाणी लागलेली होती .
‘ रिमझिम के तरांने लेके आई बरसात —‘ तो रेडिओ हि मी खिडकीच्या ओटयावर ठेवला. खिडकीच्या बाहेर पहिले तो पावसाच्या सरी लयीत ,रेशमी धाग्या सारख्या बरसत होत्या , आणि —-आणि चार घरे सोडून असलेल्या घराच्या गच्ची वर उषा दोन्ही हात पसरून स्वतः भोवती गोल गोल फिरत बेभान होवून नाचत होती !ओलीचिंब ! मला जे वाटत होते नेमके ती तेच करत होती !
त्या दिवशी माझे भिजलेले अंग , कपडे , डोक कोरड झालाय. पण सगळ नसलं तरी मनाचा एक कोपरा अजून ओलाच आहे ! तो क्षण ,तोच पाऊस , तोच मी ,तीच उषा परत येणार नाही . मला माहित आहे . तरी ओला जीव कोठेतरी गुंतलाच आहे !
“अहो , काय मेल त्या पावसाच्या रिपरिपीत टक लावून पहातंय ? हातातल्या कॉफीचा कोकाकोला झालाय! बंद करा ती खिडकी. गार वार झोंबतय!”
बायकोने नेहमी प्रमाणे माझ्या ओल्या विश्वातून कोरड्या जगात खेचून आणले .
— सु र कुलकर्णी.
आपल्या प्रतिक्रियांची वाट पहातोय. पुन्हा भेटूच. Bye.
