ओळखले का…..

काल एक वेगळा अनुभव आला होता. दुपारी अचानक मोबाईल वाजला. फोन मी कधीच उचलत नाही ऐकू येत नाही म्हणून. त्यामुळे घरचे. नातेवाईक मला फोन करत नाहीत. हो पण कधी कधी काय होते की हे त्यांचा फोन इथेच ठेवून बाहेर बैठकीत वगैरे जातात आणि अशा वेळी काही महत्त्वाचे सांगायचे असेल तर मुलांचा फोन येतो. माझ्या फोन वर करतात म्हणून मी हाका मारत असते. तिकडून आलो आलो असे हे कितीही ओरडून सांगितले तरी मला ऐकू येत नाही माझे अहो अहो हे चालूच असते. आणि आल्यावर आधी ओरडा खावा लागतो तेव्हा पासून मी पण ढिम्म बसून राहणे पसंत करते. ज्यांना गरज असेल तर ते बोलतील किंवा फोन पाहून यांच्या लक्षात येईल. मला काय करायचे आहे. ऐकू येत नाही हा माझा दोष नाही. त्यामुळे आपल्या सोबत फोन घेऊन जायचे होते. एक तर सांगा ते सांगा आणि वरुन बोलणी खा काही गरज? आणि नंतर मोबाईल वर एका विद्यार्थ्यांनीने व्हॅटस अप वर बाई मी तुमची विद्यार्थीनी. फेसबुकवर तुमचा फोटो पाहून तुमच्या मुलीकडून नबंर घेतला आहे. मग ऐकू येत नाही असे सांगितले. इथे एक गोष्ट नमूद करावीशी वाटते की ऐकू येत नाही असे सांगितले की हेडफोन कानयंत्र वापरा असा प्रेमळ सल्ला दिला जातो. अरे काय चाललय हे मला माहित नाही का हे सगळे. एका अपघातात डावा कान गेला आणि आता वय ८१+ आहे का यावर उपाय काही. असो परदु:ख शितल त्यानंतर तिचे इंग्रजाळलेले मराठी. मी सुवर्णा पाटील जोशी अमूक एका वर्षी. इयत्ता. राहणे. अशी बरीच माहिती दिली होती. तरीही मला नक्की आठवत नव्हते आणि मग खूप वेळ विचार केला ती कुठे रहात होती हे वाचून तिच्या व माझ्या घरापासून काय काय होते म्हणजे रस्ता. दुकानं नेहमीची माणसं. हळूहळू आठवत गेले. एकदम पोस्ट अॉफिस आणि तिथे काम करणारे तिचे वडिल. शिवाय तिने तिच्या लहानपणीचा फोटो पाठवला होता आणि डोक्यात प्रकाश पडला हो मोठ्या डोळ्याची कुरळे केस असावेत असा अंदाज केला आणि ओळख पटली…