पुंडलिकाचे दैवत

आईबापाच्या सेवेमध्यें, पुंडलीक रंगला,
उभा विठ्ठल दारावरती,  हेच तो विसरला  ।।धृ।।

आईबाप हे दैवत ज्याचे,
रुप पाही त्यांच्यात प्रभूचे  ।
सेवा करीत आनंद लूटतां,  तल्लीन जो जहला
उभा विठ्ठल दारावरती हेच तो विसरला  ।।१।।

निद्रेमध्यें असतां दोघे,
मांडी देऊनी आपण जागे  ।
कशी मोडू मी झोप तयांची,  प्रश्न विचारी भगवंताला,
उभा विठ्ठल दारावरती हेच तो विसरला  ।।२।।

वीट देऊनी विठ्ठलासाठीं,
उभे केले त्या जगजेठी  ।
आपण गेला घेऊन त्यांना,  स्नानाकरीता चंद्रभागेला,
उभा विठ्ठल दारावरती हेच तो विसरला  ।।३।।

आठ्ठाविस युगे गेली उलटूनी,
कटीवरती हात ठेवूनी  ।
पांडूरंग बघे वाट तयांची,  भक्तितच जे विसरती जगाला,
उभा विठ्ठल दारावरती हेच तो विसरला  ।।४।।

डॉ. भगवान नागापूरकर