‘शुद्राचे’ काही चालत नाही..?

ब्राम्हण म्हणाला- “वेडी आहेस काय..? बरं दुध आण..!”
पत्नी म्हणाली – “मी दुध फेकुन दिले कारण….
ते शुद्र गवळ्याने दिले.
ब्राम्हण म्हणाला- मी म्हटले ‘उद्या पासुन दुध आणू नकाे’
आम्हांला शुद्रांचे काही चालत नाही..!”
ब्राम्हण म्हणाला- (किंचाळला..) ” काय…?”
ब्राम्हण म्हणाला- “बरं..बर” .. झोपायला खाट लाव..!”
पत्नी म्हणाली – “मी खाट तोडून टाकली व लाकडे जाळुन टाकली. मेलं शुद्राचं काहीच नको आपल्याला..!!”
ब्राम्हणाने डोक्याला हात लावला..
ब्राम्हण म्हणाला :- “अरे… ईथली धान्याची पोती कुठ आहेत..?”
पत्नी म्हणाली -“मी धान्य लोकांना वाटून टाकले कारण…ते आपण कुणबी शुद्रां कडुन घेतले होते. नकोच ते आपल्याला ..!”

ब्राम्हणाला भाेवळ आली व म्हणाला, ” माझे आई… घरात काहीच दिसत नाही. वस्तू कुठं गेल्या..?”
ब्राम्हणाची पत्नी म्हणाली – “नाथ… घरातली प्रत्येक वस्तू कुण्यातरी शुद्रांनेच बनवली आहे.त्यामुळे मी त्या तोडून- मोडून जाळून टाकल्या..!” ब्राम्हण मोठयाने ओरडला म्हणाला,” अरे आपण पार भिकारी झालो…एवढे घरंच काय ते उरले आता…!”
पत्नी म्हणाली,” नाथ… चिंता करू नका, मी आपल्या आज्ञे पुढे नाही, मी हे घर दान करून टाकले आहे.
कारण… हे घर त्या शुद्र गवंडी वडार व शुद्र मजुरांनी बांधले होते, नकोच बाई आपल्याला शुद्राचे.”
“नाथ…. चला आपण जंगलात जावू
कारण…इथे सर्व शुद्र आहेत, भिक्षा काय शुद्राला मागायची..? नको नको..!”

ब्राम्हण चक्कर येवुन खाली पडला, “हे देवा…
मी तर पार शुद्रापेक्षा अतिशुद्र आहे. माझ्याकडे कांहीच नाही, मीच खरा शुद्र आहे, माझे पानही शुद्रा शिवाय हालत नाही…
देवा…!! खरे उच्च शेतकरी…
सर्व अठरा पगडं जातीच महान व वंदनीय आहेत,
मी मात्र काहीच कामाचा नाही..!”