स्टीवर्ड

नायजेरिया मधून निघाल्यावर तिसऱ्या दिवशी कॅप्टन ने कंपनीला स्टीवर्ड बद्दल फोन करून कळवले ,केप टाऊन ला आणखी चार दिवसांनी पोहचे पर्यंत जहाजावर असलेल्या गोळ्या औषधांनी उपचार करायला कंपनीकडून सांगितले गेले होते.

तिसऱ्या दिवशी स्टीवर्ड ची अवस्था आणखीनच खराब झाली, त्याचे डोळे लाल झाले, अंगावर पुरळ जाऊन मोठ मोठ्या फोड्या दिसायला लागल्या होत्या. खाणे पिणे बंद असल्याने त्याला हालचाल करायला होत नव्हती, केबिन मधून काढून त्याला जहाजाच्या हॉस्पिटल रूम मध्ये नेण्यात आले. सेकंड मेट ने त्याला सलाईन लावण्याचा प्रयत्न केला पण सेकंड मेटला त्याच्या शिरेत व्हेन फ्लो ची सुई घुसविण्याची हिम्मत होईना म्हणून शेवटी चीफ ऑफिसर ने त्याला बाजूला करून सलाईन लावून दिली.

स्टीवर्ड बद्दल आता जहाजावर उलट सुलट चर्चा सुरू झाली होती. हा ताप नसून वेगळाच कुठला तरी आजार आहे , त्याला कसा काय झाला, आता पुढे काय होईल असे ज्याचा तो तर्क वितर्क करू लागला होता.

चौथ्या दिवशी सकाळी स्टीवर्ड च्या डोळ्यातून आणि अंगातून रक्त येते आहे असे वाटल्याने कॅप्टन ला बोलावण्यात आले. स्टीवर्ड वेदनेने विव्हळत होता, त्याला विव्हळत असताना बघून चीफ कूक ला रडू अनावर झाले आणि तो मोठमोठ्याने रडायला लागला. ते दोघेही मागील कित्येक वर्ष कंपनीत एका जहाजावर एकामागोमाग काही दिवसांच्या अंतराने जॉईन करून एकत्र काम करत असल्याने एकमेकांचे चांगले मित्र देखील होते. कुकला तिथून जायला सांगितले, कॅप्टन आणि चीफ इंजिनियर आणि सेकंड मेट सोडून इतर सगळ्यांना हॉस्पिटल बाहेरून आप आपल्या कामावर जायला सांगितले गेले. कॅप्टन आणि चीफ इंजिनियर दोघेही पुन्हा एकदा कंपनी ऑफिस ला फोन करायला गेले, सेटेलाईट फोन वरून फोन लावल्यावर कंपनी कडून उत्तर आले जहाज केप टाऊन ला पोचल्याबरोबर स्टीवर्ड ला हॉस्पिटल मध्ये नेण्याची व्यवस्था केली जाईल. स्टीवर्ड केप टाऊन पर्यंत जगू शकेल की नाही याची खात्री देता येत नाही म्हणून कॅप्टन ने कळवले. शेवटी त्याच रात्री स्टीवर्ड मरण पावला, संपूर्ण बेड वर रक्त लागले होते. त्याच्या निष्प्राण देहाला एका मोठ्या प्लास्टिक मध्ये गुंडाळले आणि त्याला जहाजाच्या मीट रूम मध्ये -१२°c तापमानात एका बाजूला ठेवण्यात आले. चीफ कूक ला या घटनेने मोठा धक्का बसला होता. दुसऱ्या दिवशी एका गुजराती मोटरमन ने सगळ्यांसाठी जेवण बनवले चीफ कूक काही खाण्याच्या मनस्थितीत नव्हताच. इतर सगळ्यांनी सुद्धा कसेबसे जेवण उरकून घेतले होते. प्रत्येक जण या अकल्पित घटनेने भांबावला होता. आणखीन दोन दिवसांनी जहाज केप टाऊन ला पोचणार होते पण काल रात्री पासून सेकंड मेट ने सुद्धा डोके दुखत असल्याचे सांगितले होते, चीफ कूक सुद्धा अंगात कणकण आहे म्हणून बोलत होता. पुढल्या दिवशी दोघांनाही ताप भरला.

स्टीवर्ड नंतर कूक आणि सेकंड मेट हेच दोघं जण जास्त वेळा स्टीवर्ड जवळ ये जा करत होते त्यांना ताप भरल्यानंतर कॅप्टन ने लगेच दोघांनाही जहाजाच्या हॉस्पिटल रूम मध्ये पाठवून दिले. त्या दोघांना खाणे पिणे देण्याची जबाबदारी एका ए बी वर सोपवली पण त्याला सुध्दा मास्क आणि ग्लोव्हज तसेच डीस्पोजेबल बॉयलर सुट घालायला सांगितले.

कॅप्टन ने नायजेरियात जहाजावर आलेल्या कर्मचारी आणि अधिकारी यांच्याबद्दल ऑईल टर्मिनल वर फोन द्वारे चौकशी केली असता जहाजावर आलेल्या नायजेरियन पैकी एका अधिकाऱ्याचा तापाने मृत्यू झाल्याची महत्वाची माहिती कॅप्टन ला मिळाली. सेकंड मेट आणि चीफ कूक दोघेही आता आपले काय होईल या चिंतेने रडकुंडीला आले होते. सगळे खलाशी आणि अधिकारी मनातून खूप हादरले होते तरीपण आपापले काम करत होते, कूक जेवण बनवायला नसल्याने जे मिळेल ते खात होते. मीट रूम मध्ये स्टीवर्ड चे प्रेत असल्याने चिकन, मटण आणि बिफ सोडून फक्त फिश रूम मध्ये असलेले फिश आणि फ्रोजन व्हेजिटेबल यापैकी जे बनवता येईल ते गुजराती मोटरमन त्याच्या परीने बनवत होता अधून मधून थर्ड इंजिनीयर आणि थर्ड मेट सुद्धा दाल फ्राय किंवा पुलाव सारखे पदार्थ बनवत होते. सेकंड मेट आणि चीफ कूक ला दूध किंवा फ्रूट सलाड पाठवले जात होते पण ते खातात किंवा नाही खात ते बघायला जायला पण कोणाची हिम्मत होत नव्हती.