तुझीच आठवण दाटूनी येते

तुज कितीही, विसरु म्हटले तरी
तूंच गे सदैव, लोचनातुनी तरळते

निक्षूनीया,कितीही ठरविले तरीही
आठवण अंतरी, तुझीच गहिवरते.

असे कसे, कां? घडते,उत्तर नाही
सत्य! हेच मनीचे हळुवार उमलते

विसरणे तुजला कदापि शक्य नाही
प्रीतदान! हे ईश्वरी, मला जगविते

मनहृदयी भावगंधली निष्पाप प्रीती
औक्षवंती! गीतातूनी मज भुलविते

जलावीना! मत्स्यगंधा कां जगते?
प्रीतीविना कां जगती जगणे असते

जरी दूरदूर तूं, सभोवारी भास तुझा
आत्मसुखदा! जीवनांती हीच असते

— वि.ग.सातपुते. (भावकवी)

9766544908

रचना क्र.१६०. 

२२ – १२ – २०२१.