वियोग

सहवासाचे सुख जेवढे,  वियोगाचे दुःखही तेवढे  ।
बांधल्या प्रेम बंधन गाठीं,  तुटता विसरुन जाती  ।।

लपुन बसती दुःख खुणा, समज न येई त्याची कुणा  ।
उडून जातां शाल सुखाची,  व्यक्त होई मग दुःखे जीवाची  ।।

कशास करितो प्रेम असे ते,  सहवासाने वाढत जाते  ।
फुग्यापरी जातां फूटूनी,  दुःख सारे जीवनीं  आणिते  ।।

दाखव प्रेम त्याच ठिकाणी, बघणार नाही वियोग कुणी  ।
केवळ प्रभूचा सहवास, तेच असे वियोगरहीत  ।।

प्रेम वाढते प्रभूसहवासे,  निस्वार्थी भक्ती त्यांत वसे  ।
समरस होता एक रुपानें,  वियोग मिटतो क्षणाक्षणाणे  ।।

डॉ. भगवान नागापूरकर
संपर्क – ९००४०७९८५०
bknagapurkar@gmail.com