सहवासाचे सुख जेवढे, वियोगाचे दुःखही तेवढे ।
बांधल्या प्रेम बंधन गाठीं, तुटता विसरुन जाती ।।
लपुन बसती दुःख खुणा, समज न येई त्याची कुणा ।
उडून जातां शाल सुखाची, व्यक्त होई मग दुःखे जीवाची ।।
कशास करितो प्रेम असे ते, सहवासाने वाढत जाते ।
फुग्यापरी जातां फूटूनी, दुःख सारे जीवनीं आणिते ।।
दाखव प्रेम त्याच ठिकाणी, बघणार नाही वियोग कुणी ।
केवळ प्रभूचा सहवास, तेच असे वियोगरहीत ।।
प्रेम वाढते प्रभूसहवासे, निस्वार्थी भक्ती त्यांत वसे ।
समरस होता एक रुपानें, वियोग मिटतो क्षणाक्षणाणे ।।
डॉ. भगवान नागापूरकर
९००४०७९८५०
Leave a Reply