आम्ही दोघेही या वेळी पूर्व दिशेस पाहात होतो. ढगांतून बाहेर येऊन सूर्य सरळ नेत्रांनी आमच्याकडे पाहात होता, आणि आपल्या सोनेरी किरणांच्या फणीनं मंदाकिनीचे सारखे पुढे पुढे येणारे केस विचरून तो मागे सारीत आहे असं मला वाटलं. खिडकीच्या समोर डाव्या हाताला बकुळीचं झाड होतं, व उजव्या हाताला सोनचाफ्याच्या फुलांचं झाड होतं. सोनचाफ्याचं झाड तर इतकं डवरलं होतं की एखाद्यास ते झाड सोन्याच्या मुलाम्याने मढविले आहे असेच वाटावे ! समोरासमोर असलेली- व तशी एकमेकाजवळ असलेली ती दोन्ही झाडे एकमेकांस प्रातःकाली आपापल्या सुगंधाचे दान करून एकमेकांस वंदन करीत आहेत असे त्यांच्या शाखापल्लवांच्या हालचालीवरून वाटण्यासारखे होते.
— शि. न. कोल्हटकर (पश्चिमेच्या खिडक्यांचे सौंदर्य)
Leave a Reply