आज दिवाळेक ईल्लले मुंबईकार परत तात्याकडे ईले. दिवाळेच्या विषयार चावदिवसाच्या आंघोळीचो विषय ईलो…. आणि तात्याक सांगल्यानी… तात्या तुकाआवस कशी न्हावक घाली ती सांग?
तातो म्हणता अरे मी आवस बघुकच नाय… मेली 3 म्हयन्याचो आसताना… आजयेन सांभाळल्यान माका…
आता आजी कशी होती?
मेल्यानू आवस मी काय बघुक नाय … बापाशीन दुसरा लगीन काय करूक नाय … माका आनी हयत्या ईट्याच्या बापाशिक तिनाच सांभाळल्यान…… चावदिवसाक सकाळी पयल्या कोंब्याक ऊठय…. तेवा भयानक थंडी….. दातार दात आपटत…. बेसनच्या पिटाचा उटना लाय…. आऩी न्हावक घाली…. पयलो तांबयो आंगार वतल्यान काय अशी शिरशिरी येय ….. आठावला काय आजय आंगार काटो येता…. तेवा कोन पयलो कारीट फोडता तेचे पैजी लागत…. पण म्हातारेन मरापर्यंत माका कारिट पयला फोडुक गावाक व्हया तेची काळजी घेतल्यान… तेवा न्हानयेरला मडक्या रंगवची पद्धत होती रे…. तेका कारटाचो हारय घालित आदल्यादिवशी…. न्हानी सारवन सापसुप केली जाय…. आता सारखी परीस्थीती नाय रे तेवा… पण वालयच्या गोड्या फोवाची सर मेल्यानू तुमच्या जिलेबीक येवची नाय अशी चव होती तिच्या हाताक…. आणी एक गोस्ट सांगतय तुमका… अरे मयग्या तुझो आजो मरताना आजयेेक पाठवल्यान आमच्याकडे आनि सोलाची कडी करुन घेतल्यान… आणी ती पीऊन मगे प्राण सोडल्यान .. ईचार बापाशीक अशी चव होती तिच्या हाताक…. वायंगान पेरतानाचे पोऴयेची आठवण कोणय आजुनय सांगात…. तिच्या हातचा एकदा खल्ललो जल्मात ईसराचो नाय
तीच्या हाताक गुन होतो…. मी जी औषधा देतय ती तीनाच दाखवलेली.. ती आणी धोंडग्याची आवस खास मैत्रीनी… आणी दोघाय औषधा देयत… धोंडग्याच्या बायलेन छळल्यान सासयेक. … त्याऐवजी औषधा शिकली आसती तर भला झाला असता…. आता रडता सासू बरी होती…..
म्हातारेन माका सगळा शिकवल्यान… बापाशीची माझ्या मरापर्यंत हिम्मत नाय होती ..आजी पुढ्यात आसताना माका हात लावची… काय सांगु पोरांनो तुमका… अगदी म्हारापोरापासुन भिकार्या पर्यंत तिच्या समोरसुन कोन ऊपाशी जावक नाय….. कदाचीत आजचे आमचे दिवस हे तीचीच पुण्याई…
प्रत्तेक घराक घरपण व्हया तर एक म्हातारी व्हयी रे……
तिच्या शिवाय घराक घरपण नाय रे येना… आसलेल्यानी झपले तर म्हातारे सांभाळा रे … मगे नाय गावाची…….
….. बापुर्झा
डॉ बापू भोगटे
Leave a Reply