आनंदाचा पारिजातक

छोट्या छोट्या अशा क्षणांतील
मजा चाखता जगता यावे
पार नसलेल्या आनंदालाही मग
इवल्याशा मुठीत मावता यावे

थकून सायंकाळी घरी आल्यावर
प्रसन्न वदनी दीप उजळावे
दाराआड लपलेल्या गंमतीने
चिमुकल्या पावलांचे रुप घ्यावे

हेतूक-अहेतूक नाजूक कटाक्षांनी
मोहरत्या कळ्यांचे गंध व्हावे
जीवन उरवणाऱ्या क्षणांना
धडकत्या स्पंदनांनी साक्ष रहावे

दाटून येणाऱ्या स्निग्धतेतून
पोक्तशा मायेचे स्पर्श जाणवावे
जीवनाशी नाळ अजून अबाधित
विश्वासाने या, मग वात्सल्य ल्यावे

चिमखड्या गोड गोड बोलांना
भाबडे बोबडे प्रश्न पडावे
निरर्थक अशा हावभावांनीही
हसून हसून बेजार व्हावे

पक्ष्यांचा ऐकत मंजूळ किलबिलाट
हिरव्याकंच साजाने नाचनाचावे
क्षितीजावर करुन सोनेरी उधळण
निसर्गाच्या कुंचल्याने परीस व्हावे

महाल गाड्या नि शेतीवाड्या
कशास याचे अप्रूप वाटावे
फुलाया मळे आनंदाचे अंगणी
वणवण फिरण्या ते का लागावे

आनंदाचा असा पारिजातक
सदैव दरवळतो मनामनात
शोधावा तेव्हा तो सापडतो
आपला आपल्याच प्रांगणात

-यतीन सामंत
ऋणानुबंध या कविता संग्रहातून
(१९९९)