आस्तित्व

समोर ये तूं केंव्हा तरी

बघण्याची मज ओढ लागली

फुलूनी गेली बाग कशी ही

बीजे जयांची तूच पेरीली

 

कल्पकता ही अंगी असूनी

दुरद्दष्टीचा लाभ वसे

अंधारातील दुःखी जनांची

चाहूल तुज झाली असे

 

शीतल करुनी दुःख तयांचे

जगण्याचा तो मार्ग दाखविला

सोडूनी सारे वाटेवरी

आकस्मित तू निघूनी गेला

 

आस्तित्वाची चाहूल येते

आज इथे केंव्हातरी

तव आशिर्वादे जगतो सारे

हीच पावती त्याची खरी

 

— डॉ. भगवान नागापूरकर

९००४०७९८५०