खरंच रे वेड्या,तुला कळला नाही, माझ्या मनीचा भाव,
नकळत कोरून गेलास,न भरलेल्या जखमेचा घाव…
गळून पडेल का ही जखम? की जाईल ती पण सुखून,
की चीघळून जाईल पुन्हा,सोसेल का हे तळपतं ऊन?
तू दिली आहेस म्हणून खरंच का हिला जपून ठेवू?
सांगना,सजवून धजवून अंगावरचं टपोरं गोंदण मानून घेवू ?
मलम नाही रे हिला,असा कसा रे केलास वार?
उसळणाऱ्या तलवारीतही नव्हती,तुझ्या जिभे एवढी धार…
उफाळून आलंय बघ हे हृदय, स्वत:स मर्यादा घालून,
अश्रूंनाही ठेवतंय मुठीत, भावनांची करपलेली खपली सोलून…
— कु. श्र्वेता काशिनाथ संकपाळ.
