इमारतीचा झाला आहे आता खंडहर,
अनेक खिडक्यात आहेत दोन जीर्ण,
एकमेका पाहत, म्हणत एक दुसरीला,
आहे का कोणी आपली काळजी घ्यायला?
काळ चालला आहे वेगात,
न थांबता, न संपता,
बिचाऱ्या पाहत होत्या वाट
आपल्या ‘कांती’ बदलाची !
ओसरला त्यांचा आनंद क्षणात,
आले होते कोणी इमारत पाडण्या,
काही होत्या सुपात काही जात्यात,
बघोनिया दूर, भयंकर प्रश्नचिन्हांत !
संपला होता त्यांचा निवास,
करोनिया मन घट्ट,
सारोनिया दूर विचार,
फिरून नाविण्याचा पुनर्विचार !
जगदीश पटवर्धन
