लाडक्या नातीस

जन्मापासूनी बघतो तूला

परि जन्मापूर्विच ओळखले

रोप लावले बागेमध्ये

फूल तयाने दिले

 

चमकत होती नभांत तेंव्हा

एक चांदणी म्हणूनी

दिवसाही मिळावा सहवास

हीच आशा मनी

 

तीच चमकती गोरी कांती

तसेच लुकलुकणे

मध्येच बघते मिश्कीलतेने

हासणे रडणे आणि फुलणे

 

चांदणीचा सहवास होता

केवळ रात्रीसाठी

दिवस उजाडतां निघून गेली

आठवणी ठेवून पाठी

 

नको जाऊस जरी ही इच्छा

परि जाशील सोडून दुजा घरी

आठवणीसाठा देत जा मजला

दिलासा तोच हे समाघान धरी

 

डॉ. भगवान नागापूरकर

९००४०७९८५०