खूप दिवसा पासून ,म्हणजे फेसबुक वर ती पोस्ट वाचल्या पासून ,या क्षणाची मी वाट पहात होतो . तो क्षण माझ्या आयुष्यात आलाच ! तसा तो बरेचदा आला आहे .पण आता मला ‘त्या ‘पोस्ट ‘ मुळे नेमकं काय करायचं ते कळलंय ,आणि मी ते करण्याचा निश्चय केला आहे !
रात्री पासूनच माझ्या अंगात कणकण वाटत होती . अधन मधनं थंडीचा काटा फुलत होता . झकास ! आता ताप येणार , मग डॉक्टर ,मग औषधाचं गाठोडं …… . हे असच मला पाहिजे .! झालं पण तसाच . किंचित अंग तापलं . श्वास उष्ण वाटू लागला . मला धीर निघेना . तडक डॉक्टर गाठला .निदान न होणाऱ्या तापला डॉक्टर व्हायरल करून टाकतात . ” व्हायरल ताप आहे , काळजी घ्या ,वेळेवर औषधे घ्या , तीन दिवस ताप नाही कमी झाला, तर मात्र ब्लड करावी लागेल . ” औषधाची चिठी घेऊन दवाखाना सोडला , मेडिकल मधून औषधांचं गाठोडं घेतलं . घरी आलो . जेवण केले . आणि डोक्यावरुन पांघरूण देऊन मस्त ताणून दिली . दुपारी केव्हातरी दरदरून घाम आला . हलके वाटू लागले ! तोंडावरुन पाण्याचा हात फिरवला . एकदम फ्रेश वाटूलागले .! चारचा चहा घेतला . टेबल वरील सकाळी आणलेले औषधाचं ते गठुडं उचललं ,नेमधरून माळ्यावर फेकून दिल ! (‘त्या ‘ पोस्ट मध्ये लेखक असाच करतो ,अन मग तो एकदम ठणठणीत होतो !…. याहू SSS मी पण ….. ). “जरा शामू कडे चक्कर टाकून येतो गं ” बायकोला हाळी दिली अन बाहेर पडलो .
साल आता बरे वाटणार . पुन्हा ताप येणार नाही . आपण उगाच दुखण्याचा बाऊ करून घेतो . त्या पोस्ट मध्ये एकदम अनुभवाचंच लिहलंय . असल्या विचारात माझे पाय श्याम्याच्या घराकडे चालत होते . पण कसचं काय ? अचानक पाठीतून थंडगार कळ अली ! असंख्य बर्फाचे बाण पाठीत घुसल्या सारखे वाटले . कण्यातून त्या दुष्टांनि साऱ्या शरीराचा ताबा घेतला ! तडमडत घर गाठले . मिळेल ते पांघरून ,शाल ,गोधडी ,रंग अंगावर घेतलं . थंडी थांबेना ! कशी थांबणार ? आतूनच गारांचा मारा चालू होता ! निखाऱ्या सारखा तापलो ! शरीराची प्रत्येक पेशी दुखत होते ,अंगाला ठणका लागला होता . एखाद्या रोडरोलर समोर झोपून अंग चेपून घ्यावे असे वाटत होते !
“आग ,अंग अन डोकं खूप दुखतंय ! जरा चेपून देतेस का ? ” मी क्षीण आवाजात विंनती केली . क्षणाचाहि विलंब न करता हि माझ्या उश्याशी बसली .
“मेल ,एवढंस अंग तापलतर कोण गोंधळ ? वेळेवर औषध घ्यायला नकोत ,नुस्त्या टवाळ्या करत फिरायचं ! तुमची नेहमीचीच रड (बोम्ब ) आहे ! पहिल्या पासून तुलु मुलू प्रकृती (किडकि )! शेजारचे माळीकाका पहा सत्तरीत आहेत . टुणटुणीत अन ठणठणीत ! ” कर्तव्यास आमची ‘हि ‘ कधीच चुकतनाही ! बराच वेळ बायको ‘कर्तव्य ‘ करत होती पण दोन बोटाने डोकं काय चेपला नाय हो !
आमचं असच आहे . लोकांचे आठवडा आठवडा टिकलेले ताप सुद्धा व्हायरल निघतात ,अन दोन गोळ्यात बरे होतात ! आमचा चार दिवसाचा ताप , टायफाड निघतो ! आमच्या शामूचंच पहा ना , गेल्या महिनाभर खोकतोय , बायकोचे घरचे काढे ,अद्रक ,adhulsa , दूध-हळद ,काय काय रिचवतोय , शेवटी ‘रम’वर थांबला !(तो आणि खोकला दोघेही !) तर माझा खोकला चार -सहा दिवसांनी डॉक्टरांनी ‘अलर्जीक अस्थमा ‘ वर आणून सोडला !
रम्या सारखं मला पण एकदा छातीत जळजळु लागलं . रम्या खरतर छाताड आवळून गडबडा लोळत होता ! याला हार्ट अट्याक आला असावा म्हणून आम्ही घाबरून ते धूड दवाखान्यात नेलं . डॉक्टरांनी निदान केलं ‘गॅस ‘च ! मी डॉक्टरांना माझ्या जळ्जळीच सांगितलं . इ सी जि ,ट्रेडमिल टेस्ट , अँजिओग्राफी तर केलीच . पण इतक्या वर न थांबता ‘बाय -पास ‘ करूनच दम खाल्ला !
‘येवा कोकण आपलोच असा ‘ असा काहीसा संदेश माझे शरीर आजारांना देत असावे ! पूर्वी एखादा आजार झाला कि तो बरा करून डॉक्टर त्याची बोळवणूक करायचे . मग टॉनिक (‘महिन्याची बाटली ‘ ) द्यायचे . हल्ली पेशन्ट मरू देत नाहीत ! स्पेशालिस्ट तर विचारू नका . एकदा मी आमच्या कार्डिओलॉजिस्टला विचारले ‘डॉक्टर मला खोकल्याचा फार त्रास होतोय . काय करू ?’
‘तुमचे हार्ट उत्तम कंडिशन मध्ये आहे ,याची मी खात्री देतो . खोकल्यासाठी त्यातील तज्ञांचा सल्ला घ्या ‘
किती तज्ञान कडे जायचे ? जितके अवयव आहेत तितक्या ? पूर्वी अंक गणितात आम्हाला’ अवयव पाडा ‘ असा एक प्रकार होता ,हल्ली मेडिकलला पण आला असावा ! . ज्ञान विज्ञानाचा विस्तार झाला कि हे व्हायचेच म्हणा . त्यात डॉक्टरांना दोष देण्याचा मानस नाही . असो .
सगळ्या आजारात ड्याम्बीस आजार म्हणजे सर्दी ! कॅन्सर परवडला ! जिंदगी या मौत चा फैसला करतो !पण सर्दी -न जिने देती है न मारने – लटकाके रखती है ! ह्या सर्दीने माझे भरून न येणारे नुकसान केले आहे . साधारण सर्दी सात दिवसात संपते असे त्यातील ‘दर्दी ‘ अनुभवावरून सांगतात . पण अस्मादिक त्याला अपवाद आहेत . सुरवातीस एक दोन शिंका येतात ,विक्स ,इनहेलर वगैरे पाही पर्यंत नाक चोक उप ! नाक गळू लागते . येथे डॉक्टर कडे मी जातो . त्यांच्या गोळ्याने नाकाची गळती थांबते ,पण नाका बरोबरच घसा ,तोंड ,डोळे सगळंच दुष्काळातल्या सारखं कोरड रखरखीत होत . तरी सर्दी हटलेली नसते , नाक अजून तसेच चोंदलेले ! एखादा पफ सुरु होतो , मग पुन्हा गळती सुरु ! येरे माझ्या मागल्या !कसे बसे आवरत आले कि छातीत कफ होतो ! साथमे खोकला ! कधी कोरडा कधी ओला ! बोनस मध्ये छातीतून शिट्या वाजू लागतात !
बहुतेकांची सर्दी खोकल्यातून गेली कि मार्गी लागते . नाकातून छातीत व तेथून बाहेर . एकदा मला या सर्दीने जबर झटका दिला . नाकातून छातीत उतरलेली सर्दी बहुदा उतू गेली असावी ,ती बाहेर जाण्या ऐवजी कानात शिरली !कानठळ्या बसल्या ! काहीच ऐकू येईना ! डॉक्टर नेहमीचे ,गावातले ,परगावचे ,पुणे ,औरंगाबाद स्पेशालिस्ट ! कुणालाच यश येईना ! हेअरिंग एड्स उपयोगी पडेनात . बहिरा झालो याची खात्री पटू लागली. साल बर झालं ! आजवर कोणी चांगलं बोललं नाही , अन आता वाईट ऐकायची इच्छा नाही ! ‘हल्ली मी कोणाचंच ऐकत नाही !’ मी गमतीने म्हणू लागलोय . अस्तु . पण येव्हड्यावर थोडंच संपतंय ? दोन्ही कानात आवाज येऊ लागले . एका कानात ‘बिस्मिल्ला खा साहेबांची शेहनाई ‘ तर दुसऱ्या कानात रात किड्यांची कर्कश किरकिरे ! नॉन स्टॉप -रात्रनदिवस ! सोते -जगते ! हे कमी होते म्हणून ,( व्हर्टिगो ) सोबतीला-चकरा उलट्या -कसलीही पूर्व कल्पना नसताना यायच्या ! विचित्र दहशत ! ऑफिसात ,रस्त्यांत .गाडीवर ,हॉटेलात , कुठेही आणि कधीही ! आता दहा -बारा वर्षांनी ,अथक प्रयत्नांनी व उपचारांनी थोडे थोडे ऐकू येतंय ,व्हर्टिगो पण कमी झालाय . अब (व )तन आजाद है ! असे वाटतंय .
‘ अरे वा , तुम्ही पण आलात ?’ मी बीपी व मधुमेहाला विचारलं
‘हो ,आम्ही पण आलोय !’
‘कधी?, अन येताय हे कळवलं नाही आधी ?’
‘त्यात काय कळवायचंय ? आम्ही तुमच्या वाडवडिलांन पासन येतच असतो कि ,आमचा परिपाठच आहे ! आता तुम्ही तयारीत नसाल याची आम्हाला काय कल्पना ?’
‘आता प्रकृती कशी आहे ?’ या शाम्याच्या प्रश्नाला मी खरे उत्तर दिले . मला काय काय त्रास होतोय ते त्याला सांगितले . म्हटलं दोस्ता पासून काय लपवायचं ?
‘सुरश्या तुझीन बोंबाबोंबच फार असते !आबे साध्या सर्दीचा काय डांगोरा पिटतोयस ? ‘नाईंटी -नाईंटी मारू ! तुझी सर्दी कमी होईल अन मला होणार नाही !तुझंना त्या मुंगी सरक आहे . मुंगीला म्हणे मुताचा समुद्र वाटतो ! तुझी ना एकदा शाळा घ्यायला पाहिजे ! फडतूस गोष्टी साठी मिनमिन करत जाऊ नकोस, काय ? तेव्हड ९०-९०च लवकर ठरव ‘. या अख्या जगात केवळ मीच एकटा मूर्ख आहे याची मलाच खात्री पटवून देण्यासाठी परमेश्वराने दोन माणसे जन्माला घातली आहेत , या बद्दल मला आताशा खात्री पटू लागली आहे ! त्यातला एक हा श्याम्या ,आणि दुसरी आमची (म्हंजी माझीच ) बायकू !शाम्या म्हणतोय ते खरे हि असेल . पण मुंगीला ‘त्या ‘ समुद्रात इतरांच्या खऱ्या समुद्रा सारखाच लढा द्यावा लागतो! त्यात तरून जाण्यासाठी तीच चिकाटी ,तेच कष्ट ,त्याच यातनाना सामोरे जावे लागते ! समुद्राचा विस्तर नव्हे तर त्यातला लढा महत्वाचा असतो !इतरांची दुःख क्षुद्र म्हणून हिणवणाऱ्या श्याम्याला हे कळत नसावं का ? पण मला काही सुनवण्याचा ‘चानस ‘ तो सोडत नाही ! कुच्चर आहे.! पण तरी माझा मित्रच ना ? रागवून कस चालेल ? चालता है ! मी दुर्लक्ष्य करतो म्हणा .
या प्रसंगा पासून ‘प्रकृती कशी आहे ?’या प्रश्नाला माझे उत्तर असते ‘झकास ‘. मला काय होतंय हे मी सांगणे सोडलय ! रोग्यांच्या बाबतीत एखादे ISI सारखे प्रमाण पत्र असेल तर ते मला देण्यास हरकत नाही .
— सु र कुलकर्णी
….. आपल्या प्रतिक्रियांची वाट पहातोय . पुन्हा भेटूच . Bye
