सेक्रेटरीच नव्हे, तर सबकुछ!

जाहिरातीच्या व्यवसायात गेल्या पस्तीस वर्षांत अनेक नमुनेदार माणसं मला भेटली. नाटकातील, चित्रपटातील प्रत्येक कलाकार, तंत्रज्ञासोबत एक तरी सहायक असतोच. तो सेक्रेटरी कम सबकुछ असतो. त्याला आपल्या मालकाच्या आवडी निवडी, खाणं पिणं, आर्थिक व्यवहार माहीत असतात. येणाऱ्या अडचणींवर कोणता उपाय करायचा हा सल्ला देखील तो आपलेपणाने मालकाला वेळोवेळी देत असतो.

अलका ॲ‍डव्हर्टायझिंगची कामं करीत असताना, एका बिल्डरच्या जाहिरातीसाठी माॅडेल हवी होती. नाटकांची डिझाईन, फोटोग्राफी करताना बॅकस्टेजची कामं करणाऱ्या गुरवची तोंडओळख झाली होती. त्यावेळी तो सांगत असे, कधी माॅडेलची गरज लागल्यास मला सांगा. या कामाच्या निमित्ताने त्याला आम्ही ऑफिसवर बोलावले.

गुरव हा शिडशिडीत बांध्याचा पस्तीशीचा ‘तरुण’ होता. मागे वळलेले कुरळे केस. भव्य कपाळावर लाल कुंकवाचा ओढलेला उभा नाम. गालावर वाढलेली थोडी दाढी, धारदार नाक, अंगात इन केलेला फुलांच्या डिझाईनचा फुलशर्ट, कमरेवर पट्याने आवळलेली चेक्सची फुलपॅन्ट. पायात शिवून घेतलेल्या चपला. तो ऑफिसवर आला आणि त्याची अखंड बडबड सुरु झाली. त्यानेच माॅडेल म्हणून सिने अभिनेत्री रजनी चव्हाणचे नाव आम्हाला सुचविले.

त्याने रजनीताईंना कामाविषयी कल्पना दिली. ठरलेल्या दिवशी मी त्यांच्या शुक्रवार पेठेतील घरी जाऊन कामाचा दिवस नक्की केला. फोटो काढण्याच्या दिवशी गुरव मेकअप किट व कपडेपटासह रजनीताईंना घेऊन रिक्षाने हजर झाला. आम्ही तिघेही मित्राच्या बंगल्यावर गेलो. गुरवने मेकअप कम असिस्टंटची ताईंची जबाबदारी उत्साहाने पार पाडली. फोटोसेशन झालं. पेमेंट दिलं. जाहिरात पेपरमध्ये झळकली.

गुरव वरचेवर येऊन भेटत होता. कधी माॅडेलची गरज लागल्यास मला सांगा, याची आठवण करून देत होता. वर्षभरात पुन्हा एका जाहिरातीसाठी पूर्वी केलेल्या फोटोसेशन मधील एक फोटो आम्ही वापरला. पेपरमध्ये आलेली जाहिरात पाहून गुरव आमच्यासमोर ‘दत्त’ म्हणून येऊन उभा राहिला व रजनीताईंनी बोलावलं आहे, असा निरोप दिला. रजनीताईंना या नवीन जाहिरातीचे पुन्हा पेमेंट केल्यावर गुरव ‘शांत’ झाला.

मध्यंतरी बरीच वर्षे निघून गेली. गुरव मंडईच्या बाजूला गेल्यावर तुळशीबागेतील गर्दीत त्याच ‘गेटअप’मध्ये हमखास दिसायचा. तुळशीबागेतील एका खेळण्याच्या दुकानात तो कामाला लागला होता. मला पाहिल्यावर त्याने जवळ बोलावलं व बोलू लागला, “आपलंच दुकान आहे नावडकर, कधी खेळणी घ्यायची असतील तर नक्की या. तुमच्यासाठी ‘जमवून’ देईन.’

१९९६ साली दादा कोंडके यांच्या ‘वाजवू का’चे काम करताना इंगवलीमध्ये गुरवची पुन्हा भेट झाली. आता तो सिने अभिनेत्री उषा चव्हाण यांचा असिस्टंट मेकअपमन म्हणून काम करीत होता. मध्यंतरी उलटलेल्या दहा वर्षांनंतरही त्याच्या वेशभूषेत काहीही फरक नव्हता. युनिटमधील लाईटमन, स्पाॅटबाॅय, सेटींग विभागातील कामगार असे सर्वजण गुरवची नेहमी चेष्टामस्करी करायचे. सकाळी नाष्ट्याला, दुपारच्या जेवणाला त्याची भेट होत असे. रात्री मात्र तो ‘ब्रम्हानंदी’ असे. तीन महिने शुटींग चालू होतं. गुरव सावलीसारखा उषाताईंसोबत असायचा. शुटींग संपलं. चित्रपट प्रदर्शित झाला. प्रिमियरला गुरव ताईंसोबत दिसला तो शेवटचाच.

आता ‘वाजवू का’ चित्रपट प्रदर्शित होऊनही तेवीस वर्षे झाली. मला गुरव पुन्हा कुठेही दिसला नाही. कदाचित, आता तो थकला असेल, डोक्यावरील केस अजून विरळ झाले असतील, डोळ्यांवर चष्मा आला असेल, मात्र कपाळावरील लाल कुंकवाचा टिळा मात्र तसाच ठसठशीत असेल.