शारीरिक जखम बरी होते

मनातल सगळंच बोलता आलं असत

तर मोकळं आभाळ भरलं नसतं

सगळंच जर हृदयातलं कळलं असतं

तर मनालाही रडावं वाटलं नसतं..

भावनेत ओलं हळवं होणं

सहज अलवार होत असतं

मनाच्या तारा छेडल्या हलकेच

तर दुःख सहज मोकळं होतं..

कुणी खूप छान कुणी दुःखी

कुणी मस्त कुणी कष्टी

हेच तर आयुष्यात माणसांचं

राहणं मग कळतं असतं..

वेदना देतात मनाला शब्द

तरी शब्दांचं बोलणं चालू असत

कवितेच्या प्रेमात भावना रडल्या

काव्य शब्दांनी अलवार रडवून नेलं..

मनाच्या तळात साचलं निर्माल्य

कोणी भावना त्यात मोडून गेलं

माणसांना माणसं नकोशी आता

हेच सगळीकडे अंतिम सत्य दिसतं..

प्राजक्त मोहरते अलवार पहाटे

चाफ्याला तिचा न गंध कळतो

नाजूक तिच्या अंतरीचा गंध

मनात हलकेच मिटून जातो..