बेत वारंवार – “हृदयाची व्यथा सांगिन तिला“
पण बसे, जातां पुढे दांतखीळ प्रत्येकदा .
मीच हेवा करितसे माझ्या मनाचा सर्वदा
दूर सखिपासून मी, तिजजवळ तें असतें सदा .
तव मुखा असती दिली उपमा चंद्रम्याची सखे
तेज जर असतें तया अवसेसही तुजसारखे .
असतीच केली तुसवें तुलना तयाची, साजणी
पाहिला नसता कधी जर चंद्रम्यावर डाग मी .
ठावकी मज, ओढणीची गरज कां तुज पडतसे
जतन मागे निजहृदय अन् हृदय माझेंही असे .
कबुल आहे, घेतलें चुंबन तुझें, झाला गुन्हा
दे सजा, मी सिद्ध आहे चुंबना-आलिंगना .
स्वाद ओठांचा सखीच्या चाखतो गर्दीत मी
ती जिथें बाळास चुंबी, तेथेंच ठेवी ओठ मी .
घायाळ नजरेनें करुन पोटिस स्मिताचें लावसी
इजा-इलाजहि स्वत:च करणें, अजब पॉलिसी तुझी अशी .
स्वयपाकामधि ”दगडफूल” हें नांव ऐकुनी मजाच वाटे
सखि जरि कोमल, हृदय दगडासारखे, मज सजाच वाटे .
तीर निशाणावर लागावा म्हणुन शिकारी मिटतो डोळा
आतां कळलें, युवक आजचे, युवतीही कां ”मारत डोळा” .
बरें असतें जहालें जर तुझा रुमाल मी असतो
कधी तो स्पर्शतो ओठां, कधी हृदयाजवळ बसतो.
सुभाष स. नाईक
Leave a Reply